کودک در مراحل اولیه رشد، خود محور است یعنی کودک دنیا رابرای خود می خواهد وقتی کودک بعدی به دنیا می آید، اگر فاصله سنی زیر ۴ سال باشد، با آمدن فرزند بعدی قاعدتا خواه یا ناخواه، توجهات معطوف فرزند بعدی می شود بنابراین اگر فرزند اول را در طول دوران بارداری آمده ورود فرزند بعدی نکرده باشیم و او نتواند خود را با شرایط جدید سازگار کند دچار شک خواهد شد و شرایطی غیرقابل درک برای کودک بوجود خواهد آمد و به هر شکلی می خواهد که دوباره به شرایط قبل از ورود کودک جدید بر گردد. اگر پدر و مادر آگاه باشند و بتوانند در این دوره به او کمک کنند تا احساس امنیت و توجه را همچنان به او بدهند این مراحل را بهتر و راحت تر طی خواهد کرد ولی اگر پدر و مادر ناآگاه باشند و نتوانند برخورد درستی با کودک خود داشته باشند این احساس حسادت را می توانند تشدید کنند. تا این حد کودک گاهی اعتراض می کند و یا رفتارهای بازگشتی ( در مراحل قبلی رشد خود) بروز می دهد و به تقلید رفتارهای کودک تازه وارد شده دست می زند و یک سری مهارت ها و توانی های خود را از دست می دهد و یا گاهی آزار و اذیت های کوچکی را نسبت به فرزند جدید دارد، تا این مرحله هنوز حالت بیمار گونه نگرفته است و روند طبیعی رشد را طی می کند ولی وقتی که این موارد شدید و بیمارگونه می شود و در واقع به کودک بعد از خود آسیب برساند مشکل پاتولوژی و آسیب زننده به وجود می آید که نیاز به توجه کلینیکی و مداخلات پزشکی دارد. از عوامل تشدید کننده این موارد عوامل فرهنگی می باشد که بعضی فرهنگها در خانواده اصولا تبعیض آمیزند، مثلا برای فرزند بزرگتر یا پسر اهمیت بیشتری قائلند که طبیعتا موجب حسادت می شود. بنابراین قبل ازتولد و حتی بارداری یعنی زمانی که تصمیم برای ورود فرزند دوم گرفته می شود باید کودک را با توجه به رشد شناختی اش آماده کنیم و در تمام  مراحل او را مشارکت دهیم، مثل انتخاب لباس و وسایل کودک جدید. در واقع باید به او بفهمانیم کودکی که خواهد آمد رقیب و مانعی بر توجه و محبت والدین نسبت به او نیست بلکه همراهی برای او است.