تنبیه به معنی زدن و ضرب برای متوجه ساختن و بیدار نمودن از غفلت است. برخی معتقدند که تنبیه کودک از مصادیق ظلم است و ظلم حرام است. همچنین، تنبیه بدنی کودک باعث خلل در شخصیت روحی کودک شده و باعث حس انتقام جویی، بی اعتمادی، خشونت، نافرمانی و ضعف اراده می شود.از نظر فقها و همچنین روان شناسان و متخصصان علوم تربیتی، تنبیه فقط زدن ( تنبیه بدنی) نیست؛ بلکه محروم کردن، اخم کردن، قهر کردن، نگاه خشم آلود و بی تفاوت نشان دادن خود نیز از روش های تنبیه محسوب می شوند. به عبارت دیگر تنبیه را به دو دسته تنبیه بدنی و تنبیه غیر بدنی تقسیم نموده اند.

مراحل تنبیه از دیدگاه اسلام شامل موارد ذیر است:
۱- تامین شرایط تربیت: مانند دور کردن کودکان از محیط های فاسد و قرار دادن در محیط های سالم
۲- نصیحت و ارشاد: اگر این شیوه به طور صحیح انجام گیرد، در اغلب کودکان موثر خواهد بود. همانند نصایحی که لقمان به فرزندش می کند.
۳- تذکر و اخطار: در این مرحله به طور جدی تری با کودک برخورد و عواقب اعمال خلاف، به او گوشزد می شود
۴- قهر کردن: قهر کردن و محروم کردن کودک از یک سری مزایا
۵- تنبیه بدنی:این مرحله در صورتی که سایر مراحل بی نتیجه باشد، مطرح می شود.
به هر صورت با نگاهی به سیره پیشوایان دینی در می یابیم که با وجود رخصت تنبیه بدنی در حال ضرورت، خود آنها از این شیوه استفاده نکرده اند؛ همان گونه که در سیره پیامبراکرم صلی اله علیه دیده نشده است که ایشان بر احدی از زنان یا فرزندان یا غلامان و حتی بر حیوانی دست بلند کرده باشند. چنان که می فرمودند، نیکان و بزرگان شما هیچ گاه اقدام به تنبیه بدنی نمی کنند. در حقیقت اگر شیوه های تربیت، به درستی و به موقع استفاده شود، دیگر نیازی به تنبیه بدنی نخواهد بود.
زمان تادیب :
 حداقل سن برای تادیب به معنای اعم ( تشویق، نصیحت و غیره) همان هفت سال می باشد، سنی که کودک قابلیت تشخیص و تربیت را داشته باشد. علاوه بر این، حداقل سن برای تنبیه بدنی از ده سالگی است، به همین دلیل در روایات به والدین توصیه شده است که کودک را تا هفت سال به عنوان سید و آزاد به حال خود بگذارند و تربیت و تادیب را از هفت سال دوم  آغاز کنند. و حداکثر سن تادیب تا بلوغ کودک می باشد.
شرایط تادیب: تادیب با رفق و نرمی در کیفیت همراه است، بطوریکه نباید به حد سرخ شدن و مانند آن برسد. از شرایط تادیب؛ غیر شدید و دردناک بودن ضرب، عدم اصابت بر یک عضو بدن، عدم استفاده از چوب (عصا) ، عدم اصابت به مواضع خطرناک و حساس بدن ( مانند صورت و آلات تناسلی) و تناسب ضرب با حال  و سن صغیر است. همچنین طبق روایتی که از پیامبر نقل شده است؛ حضرت از ادب در هنگام غضب، نهی فرموده اند.

در روایت اسلامی تنها پدر و معلم( وصی و مادر هم بطور مستقل یا با اذن پدر هم ذکر شده است)، حق تادیب کودک را دارند و کسی دیگری اجازه این کار را ندارد. معلم تا سه ضربه و پدر ۵ تا ۶ ضربه و اگر با یک ضربه کودک تنبیه می شود و دیگر آن معصیت را تکرار نمی کند باید به تعداد کم بسنده کند و در جای دیگر آمده است که تادیب در مواردی برای کودک مجاز است که مرتکب معصیت و فعل حرامی شده باشد و در موارد دیگر باید آخرین مرحله تربیت باشد. در کل باید توجه داشت که، تادیب برای تربیت کودک است و تربیت کودک به وسیله راه هایی غیر از تنبیه بدنی باید صورت گیرد و تادیب در آخرین مرحله جایز است.
منابع:

مقاله بررسی حدود و ثغور تنبیه، تعزیر و تادیب کودک در فقه امامیه، منتشر شده در فصلنامه مطالعات فقه و حقوق اسلامی 

مقاله تنبیه کودک از نگاه فریقین