در حالت طبیعی ایستاده با زانوهای صاف، زمانی که قوزک ها کنار یکدیگر قرار گرفته اند، نباید فاصله چندانی بین زانوها وجود داشته باشد و همچنین نبایستی زانوها به هم چسبیده باشند. اگر به هر دلیلی فاصله بین زانوها افزایش یابد، در حالی که قوزک ها به هم چسبیده اند، پاها بصورت کمانی قرار گرفته، پای پرانتزی نامیده می شود و برعکس اگر زانوها به هم چسبیده و مچ و قوزک پا از هم فاصله داشته باشند پای ضربدری نامیده می شود. پای پرانتزی در نوزادان و بچه ها تا سن دو سالگی با درجاتی طبیعی است و به آن نوع فیزیولوژیک می گویند. پرانتزی بودن پای نوزاد در بدو تولد به علت شکل قرار گرفتن جنین در رحم مادر است. این وضعیت بتدریج با رشد بچه کاهش یافته و سرانجام خود به خود برطرف می شود و نیازی به درمان ندارد، این حالت بصورت قرینه بوده و حداکثر مقدار آن در سن ۱۲ ماهگی می باشد، یعنی سنی که کودک شروع به راه رفتن می کند و برخی عقیده دارند هر چه کودک زودتر راه بیفتد شدت آن بیشتر است. بعد از آن به تدریج در ۱۸ ماهگی انحراف برعکس می شود؛ یعنی پاها به سمت بیرون متمایل می شود به طوری که وقتی زانوها را به هم می چسبانیم مچ پاها از هم قدری فاصله می گیرد و شکل اندام های تحتانی در این سنین به شکل ضربدری یا حرف ایکس انگلیسی در می آید. این وضعیت هم در ۳ تا ۴ سالگی کودک به حداکثر می رسد سپس در ۶ سالگی اندام های تحتانی شروع به صاف شدن می کند و به تدریج شکل اندام های یک فرد بالغ را به خود می گیرد. تمام این حالات سیر طبیعی رشد هستند، اما اگر پاهای کودک بعد از ۲۴ ماهگی همچنان پرانتزی بماند و یا شدت پرانتزی بودن زیاد باشد یا شدت پرانتزی بودن در یک طرف بیش از طرف دیگر باشد، لازم است جهت معاینه کودک به پزشک مراجعه شود.