سنگ نوردان برای صعود از دیواره داخل سالن به وضعیت جوی وابسته نیستند و تا زمانی که هوای داخل سالن مناسب و قابل استنشاق باشد می توان تمرین کرد. در سنگ نوردی داخل سالن امکانات برای انجام کار سریع فراهم است و تمرین ها هر روز بهتر از روزهای قبل می شود، اما سنگ نوردی داخل سالن مشکلات و نقاط ضعفی هم دارد زیرا هر چند سنگنورد در تمرینات داخل سالن تجربیات خوبی کسب می کند ولی تجربیات او توام با مشکلات گسترده در دیوارهای طبیعی نیست. بنابراین برای سنگ نوردی بر روی دیوارهای طبیعی به کسب مهارت های اولیه در آن محیط ها که گاهی اوقات برای اولین بار با آن مواجه می شود نیاز دارد تا اهمیت ایمنی صعود در آن منطقه را درک و تامین کند. سنگ نوردی داخل سالن را می توان به عنوان شروع ورزش مهم سنگ نوردی در طبیعت یا صعودهای فنی بر دیواره های طبیعی در نظر گرفت و همه این موارد مربوط به نحوه اجرا می باشد. سنگ نوردی در محیط باز خیلی بیشتر از یک ماجراجویی است و باید نسبت به آن عمیق تر فکر کرد. در هنگام سنگ نوردی در طبیعت انتخاب مسیر و در نظر گرفتن ایمنی صعود در آن مسیر، برقراری مکان ها، حمایت و دیگر موارد تماما به تجربه و مهارت در آن محیط نیاز دارد که با موارد داخل سالن قابل مقایسه نیست. اختلاف بزرگ سنگ نوردی داخل سالن و دیواره های طبیعی در این است که دیواره ها، پرتگاه ها و شکاف های سنگی همگی دارای خطرات گوناگون هستند که در مرحله نخست برای یک سنگنورد کم تجربه به خوبی نمایان نیست ولی هنگام عملیات است که با آنها رو به رو می شود. این خطرات به اشکال مختلف ظاهر می شوند که از سقوط قلوه سنگ های ریز و درشت گرفته تا لغزندگی دیواره هنگام بارش باران یا برف و یا مواجه با خطرات آذرخش و خطرات دیگر.