آیا مغز و سیستم عصبی فراتر از آگاهی و اختیاری که تصور می کنیم بر ما کنترل دارد. سیستم عصبی انسان حدود ۱۰۰ میلیارد نورون دارد که هر نورون خود می تواند هزاران سیناپس ایجاد کند و حاصل آن رقم باورنکردنی از ارتباطات عصبی است. دانشمندان معتقدند که مغز یک فرد معمولی ۳۰ برابر بیشتر از سکویا، ابر کامپیوتر سازمان امنیت هسته ای آمریکا تراکنش انجام می دهد، شگفت آور اینکه این تشکیلات عظیم، تنها به اندازه یک لپ تاپ استندبای انرژی مصرف می کند. اما این چطور ممکن است؟ یک فرض این است که فرآیندهایی مثل تعمیم، تحریف و حذف به این بهینه سازی کمک می کنند. در این میان، حذف فرآیندی خارق العاده است که از میان انبوهی از اطلاعات، مغز ما تنها آنچه را که در لحظه ضروری است پردازش می کند، در استادیوم یک صد هزار نفری آزادی وقتی سرمربی در هیاهوی جمعیت، بازیکن خود را میان میدان صدا می زند با کمال تعجب مغز بازیکن همه صداهای اضافه را نادیده گرفته و متوجه صدای سرمربی می شود. این یک مکانیسم پیچیده و مهم است که با امنیت ما رابطه دارد؛ اما جایی خطرناک می شود که به صورت خودکار اطلاعات مهمی حذف می گردد که می تواند دردسر ساز باشد. کسی که می گوید من در تمام عمرم یک روز خوش ندیدم اطلاعات زیادی را نادیده گرفته است. در پس پرده همه این ماجراها مغز و سیستم بسیار پیچیده عصبی ما وجود دارد و در این میان بخشی به اسم لوب فرونتال نقش خیلی مهمی ایفا می کند و در این قسمت قطعه پیشانی یا پرفرونتال کورتکس می تواند به ما کمک کند فرآیندهای خودکار سیستم عصبی خود را مانیتور کنیم و اجازه ندهیم در همه حال کنترل احساسات و رفتار ما به صورت خودکار تعیین شود. در واقع با نظارت بر فرآیندهای خودکار مغز، می توانیم کاری کنیم که سیستم عصبی، کمتر سرمان کلاه بگذارد.