علم برای عشق منشا فیزیکی و مادی در نظر می گیرد و سازو کارها و هورمون هایی را برای رخداد آن تعریف می کند. در هنگام اظهار عشق مغز افراد میانجی های عصبی نظیر اوکسی توسین، وازوپرسین، دوپامین و بیشتری ترشح می کند و همچنین فعالیت ۱۲ ناحیه مختلف مغزی که عموما اساسی ترین واکنشهای بقای ما را بر عهده دارند افزایش می یابد.  هورمون های موثر در عشق عموما از نواحی مهمی در نزدیکی ساقه مغز ترشح می شوند و در مواقعی که ما دچار یک عشق رمانتیک می شویم کنترل کمی بر احساسات و اعمالمان داریم؛ درست شبیه به آن چیزی که در تشنگی شدید برایمان اتفاق می افتد. عکس های ام آر آی نشان می دهد در مواقعی که به محبوب خود فکر می کنیم منطقه کلیدی کشش و پاداش در ساقه مغز فعال تر می شود؛ دقیقا مشابه آنچه در مصرف کوکائین اتفاق می افتد. از آنجا که می دانیم مواد مخدر چگونه باعث سرخوشی شده و همچنین مصرف کننده را به سمت انجام کارهای غیرمنطقی برای به دست آوردن آن سوق دهد، از این جهت عشق رمانتیک برایمان قابل درک تر می شود. در واقع عشق را می توان نوعی اجبار طبیعی که شکلی از اعتیاد مثبت است بیان کرد.
چرا شکست عشقی مشقت بار است؟
دخالت هورمون های اوکسی توسین و وازوپرسین در شکل گیری عشق، منجر به اعتیاد نسبت به لذت های ناشی از ترشح هورمون های مربوط به این حس می شود که در صورت قطع ارتباط بین عاشق و معشوق فرد دچار فقر احساسی ناشی از آن می شود و این با توجه به بحث عظیم نقش روان شناختی این هورمون ها کاملا قابل درک می باشد. به عنوان مثال با کاهش ترشح سرتونین که وظیفه آن جلا دادن به احساسات است، زندگی برای مدتی برای فرد شکست خورده رنگ می بازد و ترشح اوکسی توسین که منجر به افزایش اعتماد متقابل کاهش ترس اجتماعی، افزایش فعالیت پاراسمپاتیک و افزایش آرامش و حس خوشبختی شده و همچنین ترشح وازوپرسین که منجر به کاهش اضطراب، افزایش فرایندهای پاداشی و افزایش انگیزه مثبت برای ارتباط اجتماعی می شود را کاهش می دهد که نتایج این کاهش یافتن را به صورت علائم بالینی فردی که به اصطلاح شکست عشقی خورده است، مشاهده می کنیم. در اشکال شدیدتر با تغییرات شدید هورمونی و سیگنالی با تاثیر بر لوکوس سرلئوس (هسته هایی در مغز که در پل مغزی واقع شده اند) و اختلال در ترشح اپی نفرین، معنای زندگی برای فرد از بین می رود که اگر دارودرمانی آغز نشود منجر به خودکشی خواهد شد.