سوخت های زیستی یکی از منابع تجدیدپذیر برای جایگزینی با سوخت های فسیلی هستند. سوخت های زیستی به مجموعه دیزل زیستی، اتانول زیستی، گاز زیستی و بوتان زیستی گفته می شود که می توان آنها را از توده زیستی تولید کرد. توده زیستی به باقی مانده موادی با منشا زیستی گفته می شود که دیگر در زنجیره غذایی انسان کاربردی نداشته باشند. ضایعات جنگل ها و ضایعات محصولات کشاورزی مثل مواد دارای همی سلولز، سلولز و لیگنین، فضولات دامی و فاضلاب های شهری از نمونه های قابل توجه آن هستند. میزان ضایعات تولیدی از پسماندهای جنگلی و محصولات کشاورزی، می تواند سالانه به اندازه ۷۰ میلیارد تن نفت خام، انرژی در دست بشر قرار دهد که این میزان ۱۰ برابر مصرف سالانه انرژی در جهان است. با وجود اینکه سوخت های زیستی نیز، آلودگی های زیست محیطی منحصر به فرد خود را تولید می کنند، مقدار مواد مضر دفعی آنها تقریبا یک دوم میزان محصولات احتراق سوخت های فسیلی است. ناگفته نماند که از توده زیستی، نه تنها به عنوان سوخت بلکه به عنوان منبعی عظیم در تولید برق استفاده می شود.
سرچشمه تولید سوخت زیستی
سوخت های زیستی از راه های مختلفی تولید می شوند؛ اما آسان ترین، سریع ترین و اقتصادی ترین روش استفاده از ارگانیسم ها از جمله جلبک ها، مخصوصا انواع میکروسکوپی، آنهاست. ریزجلبک ها با رشد طبیعی و سریع خود شناخته می شوند و منبعی غنی از کاروتنوئیدها، لیپیدها و پلی ساکاریدها هستند. گونه هایی از جلبک کلرلا دارای قابلیت تولیدی حدود ۵-۷ درصد دیزل زیستی از سلول های خود هستند. تولید درصد بالاتری از الکل زیستی با غلظت ۶۰ درصد نیز در جلبک ها مشاهده شده است. بهترین تکنیک برای به دست آوردن سوخت های زیستی از جمله الکل  زیستی و دیزل زیستی، روش بیوشیمایی است که تخمیر نوری نام دارد و محصول آن هیدروژن زیستی است.