درمان خارش براساس اسباب و علل آن در هر فردی متفاوت است. اما اساسا برای درمان حکه (خارش) در طب ایرانی توصیه شده است که از آنچه که مواد محترقه را اخراج می کند استفاده شود. پروتکل کلی در مبحث درمان خارش باهدف دفع ماده عامل ایجاد خارش که مورد قبول اغلب حکما هست به صورت زیر قابل بیان است:
۱- اصلاح غذا و آداب غذا خوردن: در طب سنتی به موضوع غذا و آداب خوردن آن بسیار اهمیت داده شده است. در مورد بیماران خارش دار توصیه شده است که از غذاهای شور، تند، مانده و یا همراه با ادویه گرم پرهیز کنند. بهترین غذا برای بیماران دارای خارش، غذاهایی هستند که مزه غالبی ندارند و در این زمینه به استفاده از ماش، اسفناج، کدو و بادام در تهیه غذاها اشاره شده است.
۲- آماده سازی خلط عامل بیماری از نظر قوام آن برای خروج از بدن، مثلا برای افزایش رطوبت اخلاط می توان از ماءالشعیر طبی استفاده کرد.
۳- دفع اخلاط با استفاده از داروهای مسهل ( بعد از نضج آنها).
۴- کمک به خروج کلی یا موضعی مواد زاد از بدن با روش هایی نظیر خونگیری، روغن مالی و دلک و ماساژ.
روش های خونگیری شامل فصد، زالودرمانی و حجامت بوده و در مواردی که خارش بدن ناشی از تجمع بخارات یا اخلاط حاده در زیر جلد باشد با منظور نمودن سایر شرایط بیماران قابل استفاده هستند و دارای اثرات سیستمیک در کل بدن می باشند. روغن مالی بدن با ادویه مناسب و داروهای موضعی ( مانند روغن بنفشه و روغن کدو) و دلک و ماساژ بدن با آب گرم و روغن های مناسب نیز از روش های درمانی موضعی به شمار می آیند. ماساژ عمدتا شامل افزایش قدرت جذب، تقویت هضم عضوی و افزایش فضولات هضم عضوی می باشد. تهاجمی نبودن، نداشتن یا کم داشتن عوارض جانبی و امکان همراهی کردن آن با سایر روش های درمانی مثل روغن مالی باعث اقبال عمومی به استفاده از این روش شده است.