نقاشی فقط به عنوان وسیله برای بازی یا پرورش خلاقیت کودکان نیست، بلکه می توان از نقاشی به عنوان وسیله ای در جهت شناخت احساسات، مشکلات و تعارض های کودکان استفاده کرد. نقاشی کودکان تحت تاثیر محیط زندگی و تجربه هایی است که به صورت روزمره کسب می کنند و به آنها در سازمان دادن به اندیشه ها و معنی بخشیدن به تجربه هایشان کمک می کند. نقاشی و تصاویری که کودک از آن استفاده می کند بیانگر تعارض های درونی و عواطف وی است و کودک را قادر می سازد تا ضمن بیان تجربه های خود، تفکرات، ترس ها، رویاها، نگرش ها و ایده هایش را به شیوه ای امن، کامل و واقعی بروز دهد. کودک با محتوای ترسیمی و نیز با سبک ترسیمی خود، سازماندهی مشخصی را منعکس می سازد. انتخاب رنگ ها، سازماندهی صفحه کاغذ، انواع محدودسازی های موضوع مورد تجسم، در حکم ابعادی صوری هستند که بر اساس تحلیل نقاشی به منزله یک فعالیت بیانی می توان به آنها دست یافت. کودکان خردسال به دلیل اینکه واژه های کافی برای برقراری ارتباط با دیگران ندارند، نقاشی را به عنوان آسان ترین راه بیان خواسته هایشان انتخاب می کنند و به وسیله آن با اطرافیانشان ارتباط برقرار می کنند. با توجه به اینکه بیشتر کودکان در نقاشی ها، واقعیت ها را بدون ترس و واهمه بیان می کنند، تصویری که کودک در نقاشی اش ترسیم می کند، با ساخت درونی و روانی اش رابطه مستقیم دارد. وقتی کودک در قالب نقاشی، افراد خانواده اش را ترسیم می کند با آزادی تمام ترس ها، تمایلات، احساسات، جاذبه ها، علایق و حتی موضوع هایی که در حافظه هوشیار خود ندارد را هم در نقاشی بیان می کند. بنابراین لازم است که محتوای موجود در نقاشی های کودکان را مورد بررسی قرار داد و از نقاشی به عنوان یک ابزار تشخیصی برای شناسایی جو و محیط خانواده کودک و تعارض ها و نگرش های وی استفاده کرد.