لجبازی و نافرمانی کودکان یک مرحله اجتناب ناپذیر از تحول آن هاست. بارزترین رفتارهای مقابله ای بین ۱۸ تا ۲۴ ماهگی نمود پیدا می یابد و در سه سالگی به اوج می رسد، این وضعیت غیرعادی زمانی جنبه آسیب شناختی پیدا می کند که از نظر تداوم یا شدت، وضعیت غیرعادی پیدا کند و فراوانی آن چشمگیرتر شود و به بیان روشن تر با وضعیت تحولی و سنی کودک همخوان نباشد. زمانی که این رفتار ها مکرراً تکرار شود و حالت شدیدی به خود بگیرد، به نوعی اختلال به نام نافرمانی مقابله ای تبدیل می شود. اغلب اوقات لجبازی های کودکان هدف دار است. آنها برای رسیدن به خواسته خود از روش های نادرست مانند جیغ کشیدن و گریه کردن استفاده می کنند حال اگر کودک بداند که با کج خلقی به آن هدف نمی رسد، احتمال کمی دارد که به این کار مبادرت کند. البته گاهی اوقات کودکان فقط به این دلیل لجبازی می کنند که بیش از حد خسته و گرسنه هستند یا به شدت از نظر روحی برانگیخته شده اند ولی نمی توانند احساساتشان را به درستی بروز دهند. گاهی هم کودک وقتی نمی تواند کاری را که بسیار دوست دارد، به درستی انجام دهد، ناراحتی و ناامیدی خود را با عصبانیت و لجبازی نشان می دهد. به هر حال، علت بروز این گونه لجبازی ها هر چه باشد این گونه رفتارها اصلا پذیرفتنی نیست. وقتی والدین در برابر رفتارهای نادرست کودک برخوردی قاطعانه داشته باشند و از کودک بخواهند تا زمانی که به رفتار نادرستش خاتمه نداده و خواسته و احساسش را با آرامش بیان نکند به او جوابی داده نخواهد شد کودک متوجه خواهد شد که چنین رفتارهایی درست و شایسته نیستند و با به کارگیری آن ها راه به جایی نمی برد.