یادگیری مهارت حل مسئله در مواجه با مشکلات ارتباطی که والد با کودک پیدا می کند، می تواند شیوه آموزش غیرمستقیم برای کودک باشد تا در مواجهه با موقعیت های دشوار همسالان به انجام رفتارهای مطلوب اجتماعی دست زده و از این طریق محبوبیت اجتماعی خود را در میان همسالان و معلمان، والدین و سایرین افزایش دهد. میزان توانایی فرد در مهارتهای اجتماعی و ارتباطی به طور مستقیم به تعداد و نوع اعمال اجتماعی مطلوبی که توسط دیگران نسبت به فردی که رفتارهای اجتماعی از خود نشان داده است، مربوط می شود در این سبک آموزشی از طریق ابراز مشکلات ارتباطی و ایفای نقش، درک و پذیرش دنیای کودک و تشویق او، بیان آزادانه احساسات، افکار، و خواسته ها توسط کودک به والدین کمک می کنند تا در موقعیت های ارتباطی واقعی با فرزند خود همین عکس العمل ها را نشان دهند و داشتن مهارتهای ارتباطی و حل مسئله منطقی و فارغ از هیجانهایی مانند پرخاشگری و خشم در والدین باعث کاهش رفتارهای تکانشی و عملکردی کودک می شود؛ بنابراین زمانی که کودکان قادر به برقراری ارتباط درست و سازنده با مادر خود باشند قدرت ابراز هیجانه ها و کام نایافتگی های شخصی و فردی را داشته و در برخورد با موقعیت های تنش آور به جای رفتارهای حل مسئله بیمارگون اقدام به رفتارهای درست و منطقی می کنند، و این اقدام جز در سایه افزایش اعتماد به خود صورت نمی گیرد، و این افزایش اعتماد به خود کودک در نتیجه ارتباط درست و پذیرا با والدین به دست می آید، که خود عاملی موثر در جهت تبیین علت کاهش مشکلات رفتاری کودکان است. در فرایند حل مشکلات روانشناختی و رفتاری کودکان عموم توجهات منوط به مشکلات رفتاری است و این در حالی است که یکی از مهمترین علل زمینه ساز این مشکلات نارسایی در مهارتهای ارتباطی اعضای خانواده است، چنانکه نتایج یافته های متعدد نشان داده اند که با تمرکز بر مولفه های ارتباطی در اعضای خانواده مشکلات کودکان بهبود یافته است.