شن بازی درمانی روشی برای درمان کودکان و بزرگسالان است که توسط کالف در سال ۱۹۸۰ ارائه شد. کالف اولین فردی بود که با کنار هم قرار دادن مجسمه های کوچک و شنی و به کارگیری اصول نظریه یونگ، مراجعان خود را درمان کرد. یونگ معتقد بود یک تجربه هیجانی که با واژه های شناختی درک و بیان شدنی نیست، می تواند با شکل دیداری بخشیدن به آن، تعریف شود. استفاده از شن، آب و اشیا باعث پدید آمدن وضعیتی فوق العاده می شود و آنچه از ناخودآگاه شخص درمان جو می گذرد، به دستان سازنده اش منتقل می شود. شن بازی درمانی کالف، روشی است غیرکلامی، نمادین و مبتنی بر تجربه های خلاق، که در آن کودک با ساختن دنیای خود در جعبه شن، به بیان تعارض ها، تمایل ها و هیجان هایش می پردازد. روش شن بازی درمانی نوعی بازی درمانی غیرمستقیم است که در آن درمانگر نقش تسهیل کننده را دارد و مراجعان می توانند هیجانات و تصویرهای ذهنی خود را آزادانه و با استفاده از جعبه شن و اشیاء مختلف درون جعبه شن خلق کنند. در واقع این تکنیک بین خودآگاه و ناخودآگاه رابطه برقرار می کند و باعث توسعه و بازسازی اعتماد به خود افراد می شود. شن بازی درمانی روشی است که به طور اعم در درمان کودکان به کار می رود و در جریان این فرایند، محتویات خودآگاه و ناخودآگاه با یکدیگر زمینه را برای رفع تعارضات و یکی کردن بخش های از هم پاشیده روان فرد، فراهم می کنند. شن بازی درمانی باعث کاهش اختلال های اضطرابی، کاهش علایم هراس و ترس از فضای باز، اضطراب جدایی، ترس از آسیب فیزیکی، ترس اجتماعی، وسواس بی اختیاری و همچنین اضطراب عمومی می شود.