درس پژوهي مدل ژاپني پژوهش مشاركتي معلمان در مدرسه و كلاس درس براي بهسازي مستمر آموزش، غني سازي يادگيري و پرورش حرفه اي معلمان است. در اين روش، معلمان در ابتدا مسايل آموزشي مدرسه را از طريق مطالعات آسيب شناسي باليني بررسي كرده و سوالات پژوهش در كلاس درس را تبيين نموده، سپس طرحي براي انجام پژوهش مشاركتي درآموزش پيشنهاد مي كنند و آنگاه آن را به اجرا گذارده و سپس به ارزيابي و بازبيني فرآيند عمل مي پردازند. اين فرآيند، يادگيري از يكديگر را به صورت مشاركتي سازماندهي مي كند و در عمل ظرفيت مدارس را براي گسترش يادگيري سازماني، توليد و به كارگيري دانش حرفه ای در مدارس و گسترش ظرفيت تغيير خودپايدار را افزايش مي دهد. درس پژوهي مدلي اثربخش براي خلق محيط شوق انگيز براي يادگيري در مدرسه است. درس پژوهي علاوه بر فرآيند يادگيري جمعي، چرخه عمل «كايزن»(برنامه، عمل، بازبيني، و بازانديشي براي بهسازي مستمر) نيز محسوب مي شود، فرصتي براي سهيم شدن كارگزاران آموزشي در تجربه هاي يكديگر را فراهم مي سازد و به عنوان پيش برنده تغيير و ابزار موثر بهبود مستمر آموزش در مدرسه است. درس پژوهي به گسترش ارزشهاي گفتگوي حرفه اي با خود و ديگران، به رسميت شناختن گرايشهاي مختلف و تنوع قابليتهاي افراد، تاكيد بيشتر بر خودگرداني امور، خود پايداري تغيير، خودبازانديشي عمل و خودآموزي و ترويج فرصتهاي اختيار و مسووليت برابر در مدرسه كمك مي کند. در پايان، منطق درس پژوهي را مي توان اين چنين بيان كرد : اگر مي خواهيد آموزش را بهبود بخشيد، اثر بخش ترين جا براي چنين كاري كلاس درس است. بهبود در كلاس درس در درجه اول اهميت است سپس چالش تشخيص انواع تغييراتي كه يادگيري دانش آموزان را بهبود مي بخشد، قراردارد. هنگامي كه تغييرات شناسايي شدند، نوبت به چالش اشتراك اين دانش با معلمان ديگر مي رسد، كساني كه با مسايل مشابه مواجهند يا هدفهاي مشتركي در كلاس درس دارند.