بازی درمانی روشی است که به کمك آن به کودکان دارای مشکل کمك می شود تا با مشکلاتشان مقابله کنند. این روش به عنوان ابزاری برای برقراری ارتباط بین کودک و درمانگر مورداستفاده قرار می گیرد. این شیوه بر پایه فرضی اصلی استوار است که می پندارد بازی فرایندی است که با استفاده از آن کودک نخست "من" را از غیر "من" جدا می کند و یا جهانی فراتر از خود ارتباط برقرار می کند. کودک از طریق بازی با محیط خود ارتباط برقرار می کند. بازی درمانی براساس رویکرد روان تحلیل گری نقش مهمی در توسعه تحلیل روانی کودک ایفا کرده است؛ این رویکرد زمینه ای را فراهم می کند که در آنجا کودک می تواند بازی خود را به نمایش بگذارد و علائق درون روانی را امیدوارانه ابراز کرده و به عبارتی آنها را با خود به موقعیت بازی بیاورد. در طی درمان، تحلیلگر به کودک می پیوندد و با ورود به دنیای خیالات کودک، تلاش کند او را تشویق نماید تا دنیای خیالات لذت بخش خود را گسترش دهد و در حین بازی به صورتی آزادنه آنها را به نمایش درآورد؛ و در طی این همراهی، به ساختن باورهای کودک کمك نماید. تحقیقات نشان داده است که کودکان هرچقدر بازی درمانی بیشتری انجام دهند از عزت نفس بالایی برخوردارند و به مراتب نسبت به قبل از بازی درمانی شادتر و سرحال تر هستند. همچنین بازی درمانی  در بهبود مشکلات یادگیری کودکان موثر است. بازی درمانی موجب تقویت حافظه و در نتیجه کاهش خطاهای املایی دانش آموزان دارای اختلال املا می شود. بطورکلی می توان از بازی درمانی به عنوان وسیله ای برای ترغیب کودکان به ابراز خیالبافی، اضطرب ها و سازو کارهای تدافعی آنها بهره گرفت.