بسیاری از کودکانی که قلدری می کنند، این رفتارهای آموخته را تا بزرگسالی ادامه می دهند و احتمال زیادی وجود دارد که در آینده به فرزندان خود نیز زور بگویند، در روابط با دیگران شکست بخورند، شغل خود را از دست بدهند و سرانجام سر از زندان درآورند. رفتار زورگویانه می تواند جسمانی باشد، (مانند: صدمه زدن، هل دادن، لگدزدن)، کلامی (مانند: اسم گذاشتن، خشمگین کردن، تهدید کردن، تهمت زدن) زورگویی رفتارهای دیگری را شامل می شود (نظیر شکلک درآوردن یا محروم سازی اجتماعی). پسران اغلب در مقایسه با دختران در زورگویی فعال ترند و زورگویی در پسران مستقیم تر است (مانند: ضربه زدن، لگدزدن). زورگویی در دختران غیرمستقیم است (مانند: راه ندادن دیگران در بازی ها، شایعه پراکندن)؛ که گاهی به عنوان زورگویی ارتباطی از آن یاد می کنند. بهترین شیوه مهار پرخاشگری و کاهش خشونت در جامعه، پرورش رفتار همدلی است. کودکانی که همدلی بیشتری دارند، نسبت به دیگران مهربانی و رفتارهای مراقبتی بیشتری دارند، با دیگران تعامل بدنی مثبت و تعامل های کلامی مثبت برقرار می کنند و نسبت به تعامل های غیرکلامی نیز حساس اند. همدلی کلید اصلی شکل گیری رفتارهای غیرپرخاشگرانه و جامع گرا است. تحقیقات نشان داده است که آموزش همدلی در مدارس، به ویژه در سنین جوانی، با فراهم کردن درک احساسهای دیگران می تواند به کاهش رفتارهای پرخاشگرانه منجر شود.