نظریه ذهن، حالت های ذهنی، اعتقادات، نیات، آرزوها و دانش شخص نسبت به خود و دیگران است و همچنین فهم این مطلب که دیگران اعتقادات و نیاتی متفاوت از اعتقادات و نیات ما دارند. اساس این نظریه، پردازش حالات ذهنی خود و دیگران و در نتیجه درک و پیش بینی رفتار آنها است که این توانمندی خود به انتقال مفاهیم رفتار اجتماعی منتهی می شود. نظریه ذهن برای درک اینکه چگونه افراد در یک موقعیت مشابه، به رغم داشتن تجربه مشابه، می توانند حالت های ذهنی متفاوتی داشته باشند، ضروری است. این توانایی به ما این امکان را می دهد که در اجتماع و در تعامل با دیگران همانند یک بازیگر شطرنج، اندیشه ها، باورها، گرایش ها و هدف های دیگران را در ذهن خویش بازنمایی کنیم و واکنش مناسب نشان دهیم. آگاهی از کارکردهای ذهنی خود و دیگران نیز به تبیین و پیش بینی رفتارهای دیگران کمک می کند. نظریه ذهن پیش نیازی برای درک محیط اجتماعی و لازمه درگیری در محیط رقابت آمیز است. در تحقیقات مختلف، آثار نظریه ذهن بر خودتنظیمی، مهارت های حل مساله، فرایندهای مهار اجرایی و مهارت های بین فردی مشخص شده است. سه نوع رویکرد نظری برای بیان اینکه چه اتفاقی در رشد نظریه ذهن می افتد، بیان شده است.
 ۱- رویکرد نظریه- نظریه: در این نظریه اعتقاد بر این است که فهم حالات ذهنی از طریق یک شبه نظر صورت می گیرد.
۲- رویکرد شبیه سازی: بر طبق دیدگاه شبیه سازی، کودکان از طریق درون نگارانه از حالات ذهنی خودشان آگاه می شوند.
۳- رویکرد پیمانه ای: بر اساس این رویکرد، ذهن از سیستم های جداگانه مثل استعداد زبانی، سیستم دیداری، پیمانه بازشناسی چهره، تشکیل شده است که هر کدام از سیستم ها، دارای ویژگی مخصوص به خود می باشد.