ضدآفتاب ها به صورت لوسیون، اسپری، ژل، کرم یا دیگر محصولا موضعی به بازار عرضه می شوند. ضدآفتاب ها تابش فرابنفش خورشید را جذب یا منعکس می نمایند، از این رو وقتی بر روی پوست قرار می گیرند، پوست را از آفتاب سوختگی محافظت می کنند. با توجه به نوع عملکرد، می توان ضدآفتاب ها را به دو دسته کلی تقسیم نمود:
۱- ضدآفتاب های فیزیکی که نور خورشید را منعکس می کنند. این نوع ضدآفتاب ها را بلوکه کننده نور نیز می گویند. البته این نام از نظر سازمان غذا و داروی آمریکا نام مطلوبی نیست، چون به طور کاذب بیماران و مصرف کنندگان را تحت تاثیر قرار می دهد. ضدآفتاب های فیزیکی از ترکیبات معدنی ساخته می شوند و دو نوع ترکیبی که به طور متداول استفاده می شوند، اکسید روی و دی اکسیدتیتانیوم می باشند. این ترکیبات پرتو فرابنفش را منعکس می کنند. البته با توجه به مطالعات انجام شده، اکسید روی محافظ بهتری نسبت به دی اکسیدتیتانیوم است. 
۲- ضدآفتاب های شیمیایی که تابش فرابنفش، نور خورشید را جذب می کنند. ترکیبات ضدآفتاب شیمیایی عبارتند از: اکتیل سالیسیلات، اکتیل متوکسی سینامات، آوبنزن، اکتوکرایلن و غیره. این ترکیبات نور فرابنفش را جذب می کنند و آن را به گرمایی تبدیل می کنند که برای پوست بدن مضر نباشد. مزایای ضدآفتاب های فیزیکی نسبت به ضدآفتاب های شیمیایی عبارتند از: پایداری بیشتر ضدآفتاب فیزیکی در مقابل نور خورشید، مقاومت بیشتر ضدآفتاب های فیزیکی در مقابل شسته شدن و مهمتر این که ضدآفتاب های فیزیکی به سادگی جذب پوست نمی شوند و به همین دلیل حساسیت زا نبوده و برای افرادی که پوست حساسی دارند مناسب تر هستند. ضدآفتاب فیزیکی زمانی که استعمال می شود، به صور یک لایه خمیری سفید روی پوست دیده شده و لذا بسیاری از افراد تمایلی به استفاده از آنها روی پوست صورت خود ندارند. البته این مشکل را می توان با میکرونایز کردن ذرات حل نمود.