تصویربرداری پزشکی روش و فن برای تولید تصویر از بدن انسان است. هدف تصویربرداری می تواند تشخیص بیماری یا پیگیری درمان باشد. در یک دسته بندی عمده می توان دستگاه های تصویربرداری را به دو دسته ساختاری و عملکردی تقسیم بندی کرد. دستگاههای تصویربرداری چون رادیوگرافی، سیتی اسکن و سیستم تصویربرداری تشدید مغناطیسی، تصاویر ساختاری را ایجاد می کنند. این نوع تصاویر ساختار و جزئیات آناتومیکی بافت را نشان می دهند. از نظر این نوع دستگاه های تصویربرداری تفاوتی بین انسان زنده و مرده وجود ندارد. در مقابل دستگاه های تصویربرداری همچون برش نگاری یا گسیل پوزیترون و دوربین عمقی، تصاویر عملکردی را حاصل می کنند که در این نوع تصویر ویژگیهای تصویر نمایش داده می شود. اگر از یک فرد غیرزنده تصویری توسط این دستگاه ها اخذ گردد محتوی درستی نخواهد داشت. در برخی مواقع به اطلاعات هردو سیستم فوق برای تشخیص دقیق تر نیاز است. گردآوری و نمایش توأم این اطلاعات در یک تصویر فرآیند ادغام خوانده می شود. در تصویربرداری شبکیه از دوربین ها و اسکنرهایی برای ایجاد تصاویر بزرگ شده از پشت چشم استفاده می گردد و این تصاویر شامل شبکیه هستند. عکس برداری از شبکیه نیازمند استفاده از سیستم نوری پیچیده ای به نام دوربین عمقی است. تصویربرداری عمقی نقش اساسی در نظارت بر ضایعات دیابتی دارد، اهمیت این تصاویر زمانی مشخص می شود که به درستی گرفته شده و الگوریتم های پردازش تصویر مناسبی روی آن اعمال شود. تصویربرداری از شبکیه به پزشکان کمک می کند تا مشکلا چشمی را سریع تر تشخیص داده و آنها را درمان کنند. همچنین پزشکان می توانند بررسی کنند آیا بیماری رو به وخامت است یا درمان بر روی این روند اثرگذار است یا خیر.
یکی از مشخصه های تصاویر برگرفته از شبکیه، کنتراست پایین آنها می باشد. به همین دلیل، همواره چند پیش بردازش برای بهبود کیفیت، کاهش نویز و افزایش کنتراست مورد نیاز است. با استفاده از تعدادی از ویژگی های رگهای خونی مثل ضخامت، شدت و جهت، ساختار رگ مشخص می شود. بعد از تشخیص این ویژگی ها و آشکارسازی رگها، جدا کردن ضایعات، در مرحله بعدی قرار می گیرد.