داده های موجود در جهان به صورت غیرقابل کنترلی در حال افزایش است. به دلیل افزایش شبکه های اجتماعی، فضاهای بارگذاری داده، فضاهای ابری، داده های پزشکی و داده های اینترنت اشیاء، مدیریت داده در ذخیره سازهای کنونی را با مشکل مواجه کرده است. از سال ۲۰۰۹ تا سال ۲۰۱۸ رشد داده های موجود در جهان به صورت نمایی بود که این میزان در سال های ۲۰۱۹ و ۲۰۲۰ حدودا ۷۰ زتابایت بوده است. در گذشته استفاده از نوارهای مغناطیسی و دیسک های مغناطیسی به منظور ذخیره سازی داده، بسیار متداول بود و این در حالی است که تکنولوژی جدید این ذخیره سازها اجازه ذخیره سازی تا حداکثر ۱۰۰ گیگابایت داده را در یک متر مکعب می دهد. این میزان تراکم ذخیره سازی داده با توجه به حجم داده موجود و هزینه ذخیره سازی در واحد حجم برای نیاز امروزی مناسب نیست، لذا امروزه بیشتر از ذخیره سازهای دیسک سخت با حجم ذخیره سازی حدودا ۱۰ ترابایت بر متر مکعب و ذخیره سازهای حالت جامد با حجم ذخیره سازی حدودا ۱۰ پتابایت بر متر مکعب استفاده می شود. با وجود این همچنان فاصله زیادی بین داده قابل ذخیره سازی و تکنولوژی ذخیره سازی وجود دارد و بر همین اساس در پژوهش های اخیر به حافظه های زیستی توجه شده است. ذخیره سازهای مولکولی مانند دی ان ای، حافظه های زیستی هستند که حجم زیادی از اطلاعات زیستی را در فضای محدود و با ماندگاری بالا ذخیره می نمایند، لذا استفاده از حافظه های زیستی به منظور ذخیره سازی کلان داده ها می تواند در بسیاری از هزینه های جانبی که صرف ذخیره سازی کلان داده ها می شود صرفه جویی نماید. به منظور استفاده از حافظه های زیستی لازم است یک نگاشت مناسب از حالت های زیستی به الفبای دیجیتال (صفر و یک) صورت گیرد.