احراز هویت که نماد هویت کاربر می باشد، شامل سه عامل مالکیت، دانش و وراثت می باشد. عامل مالکیت یعنی هر چیزی که کاربر دارد مانند کارت های هوشمند، تلفن های هوشمند، توکن ها و غیره، دانش یعنی هر چیزی که کاربر می داند بعنوان مثال کلمه عبور و عامل وراثت یعنی چیزی که متعلق به کاربر است مثل اثر انگشت، چهره نگاری، اسکن عنبیه و غیره. طرح احراز هویت به صورت سنتی عمدتاً مبتنی بر عامل دانش مانند کلمه عبور می باشد. با این حال در چند سال گذشته دیده شده که احراز هویت تک عاملی، رویکرد مبتنی بر کلمه عبور بوده است که نفوذ در آن بسیار آسان بوده و از این رو برای تضمن امنیت کافی نبوده است. بنابراین ترکیب یک عامل دوم مبتنی بر خصوصیات بیومتریک (زیستی) فردی کاربر می تواند طرح احراز هویت قوی تری را توسعه دهد. استفاده از عوامل تعیین هویت بصورت ترکیبی امنیت بیشتری را تامین می نماید. چرا که عوامل مالکیت می توانند گم، فراموش یا به راحتی کپی شوند، عوامل دانش می تواند فراموش شود و اینکه هر دو عامل دانش و مالکیت می توانند دزدیده و یا به اشتراک گذاشته شوند. در نتیجه انکار آن آسان است انکار اینکه شخص عملی را انجام داده، زیرا که فقط عوامل مالکیت یا دانش چک می شود، و این ها فقط پیوند ضعیفی با هویت شخص دارند. علم بیومتریک یک راه حل ظریف برای این مسائل توسط تایید هویت درست فرد، تولید می کند.
علم بيومتریک
واژه بیومتری از واژگان یونانی Bios به معنی حیات و Metrikos به معنی میزان آمده است. می دانیم که بشر به طور غریزی از برخی خصوصیات بدن همچون چهره، طریقه گام برداشتن یا صدا برای تشخیص یکدیگر استفاده می کند. بنابراین، امروزه با تنوع وسیعی از کاربردها، نیاز به برنامه های تایید قابل اعتماد برای تایید هویت یک شخص، تشخیص افراد بر مبنای خصوصیات بدن آنها، در کاربردهای تکنولوژی امروزی، بیش از پیش جالب توجه شده است. بطور سنتی، اسم رمز و کارت های شناسایی افراد برای محدود کردن اجازه ورود به سیستم های امنیتی استفاده شده اند، اما این متدها غیر قابل اعتماد می باشند و می توان به راحتی در آنها نفوذ کرد، در حالی که خصوصیات زیست سنجی (بیومتریک) نمی تواند اقتباس، دزدیده، یا فراموش شود و جعل کردن آن عملا غیرممکن می باشد.