دکتر نیکی نانسی استاد دانشگاه روانشناسی لیسبورگ فلوریدا می گوید که بطور کلی جفت پیدا کردن در انسان ها، حرکتی برای حفظ بقاء است. با گذشت زمان، تمایل به یافتن رابطه عاشقانه؛ از ایجاد روابط مبتنی بر لذت نشات می گیرد. امروزه عاشق شدن به صورت اجتماعی تعریف شده است. عشق اگر با مولفه های کلیدی همانند اشتیاق، همراهی و تعهد همراه باشد موفقیت آمیز خواهد بود. برخی بر این تصور هستند که شباهت ها، باعث جذب افراد به یکدیگر می شود و بعضی دیگر شباهت با خانواده، جذابیت ظاهری و حتی خندیدن را باعث جذب افراد می دانند.
ما چگونه عاشق می شویم
مراحل ابتدائی عشق و همچنین نحوه دنبال کردن آن در طول زندگی، به مقدار زیادی به والدین ما بستگی دارد. دکتر بیورلی پالمر نویسنده کتاب راهبردهایی برای موفقیت یک زندگی عاشقانه؛ بیان می کند که ما به عنوان یک نوزاد درمانده، که برای رفع نیازمندی هایش، کاملا به والدینش  وابسته هست، متولد می شویم. و این رفع نیازمندیها، به عنوان عشق تحقق می یابد. و ما این نوع عشق را در بزرگسالی دنبال می کنیم. نظریه دلبستگی، نقش مهمی در توسعه عشق به والدین ما دارد. زیرا وقتی بچه ها بوسیله والدین محافظت و تغذیه می شوند در حقیقت نیازهای آنها، با عواطف و تربیت والدین ارضاء می شود. بنابراین، آنها یاد می گیرند که والدین را دوست داشته باشند. و چیزهائی که از عشق به والدین یاد می گیرند؛ تعیین کننده عشق ورزی آنها در بزرگسالی، نسبت به دیگران است. اگر والدین کودک، نیازهای او را با عشق و محبت برطرف کرده باشند در بزرگسالی او سرشار از عشق؛ برای عشق ورزیدن می شود. اما اگر نیازهای کودک به مهر محبت ارضاء نشده باشد، تبدیل به یک بزرگسال مضطرب می شود که هنوز هم به دنبال عشقی است، که از کودکی دریافت نکرده است.
مغز ما برای انتخاب جفت تنظیم شده است. هنگامی که افراد عاشق می شوند، به یک حالتی از آرامش می رسند. این اتفاق به دلیل تولید هورمون های مختلف رخ می دهد. وقتی که عاشق می شویم، مغز هورمون سروتونین بیشتری تولید می کند که باعث می شود، حس خوبی داشته باشیم. و آندورفین بیشتری تولید می شود که یک تسکین دهنده است و دوپامین بیشتری تولید می شود که باعث مسرت می شود. و این احساسات خوب همانند جایزه عمل میکند و ما را بیشتر به طرف عاشق شدن سوق می دهند.