در چند دهه گذشته تحقیقات قابل توجهی در جهت درمان بیماری های ایسکمیک قلبی (سکته) انجام شده است. با وجود اینکه درمان های دارویی و دستگاه های درمانی، باعث بهبود تغییرات نامطلوب قلبی و کاهش میزان مرگ ومیر در نارسایی قلبی می شوند؛ امّا هیچ کدام قادر به بازسازی بافت قلبی آسیب دیده نیستند. با توجه به کمبود همیشگی قلب اهدایی باید به دنبال جایگزین مناسبی برای درمان بود. ازاین رو، درمان های بر پایه ی سلول های بنیادی، به عنوان روش های جدیدی برای بازسازی صحیح بافت قلبی به شمار می روند. سلولهای بنیادی می توانند یک منبع تجدید پذیر برای درمان بیماری هایی مانند سرطان، دیابت، آسیب نخاعی، سکته مغزی، سوختگی، بیماریهای قلبی، آرتروز و آرتریت روماتوئید و هر نوع بیماری تحلیل رونده و صعب العلاج باشند. از آنجایی که کاهش سلول های ماهیچه ای قلبی در آغاز فرآیند سکته ی قلبی به عنوان محرکی برای بازسازی ماهیچه ی قلبی عمل می کند، توانایی جایگزینی این سلول ها با سلول های همتای سالم شان، درمان مؤثری برای بسیاری از انواع بیماری های قلبی و عروقی به شمار می رود. نقش سلول درمانی در درمان سکته قلبی؛ شامل افزایش ضخامت دیواره انفارکت شده، بهبود حجم انفارکت در بطن چپ، کاهش حجم پایان سیستولی در بطن چپ، افزایش کسر جهشی بطن چپ و القای رگ زایی جدید است.