از سن چهار سالگي بسياري از كودكان چند ساعت روز را در محيط مدرسه سپري مي كنند. در طول سال هاي نوجواني، فعاليت مدرسه اغلب افزايش مي يابد و بيشترين درصد ساعات بيداريشان را ىر كلاس صرف مي كنند. كالبد فيزيكي كه در آن يادگيري اتفاق مي افتد، تأثير تعيين كننده اي بر آموزش، يادگيري، كودك و احساس كودك نسبت به خودش و ديگران دارد. اين محيط مي تواند به عنوان مشوق و يا بازدارنده و سركوب كننده باشد. محيط هاي آموزشي داراي ساختار فيزيكي هستند كه اجزاي آن قابليت درك و شمارش دارند. آموزش در دوره پيش از دبستان يكي از مهمترين راهكار هاي پرورش ذهن كودك و آماده سازي او براي حضور در دوره دبستان مي باشد. محدوده سني بين سه تا هفت سال زماني است كه قسمت اعظم ذهن كودك شكل مي گيرد و اين در حالي است كه در كشور ما دوره آموزش كودكان بعد از سن هفت سالگي به طور رسمي آغاز مي شود. ناگفته نماند كه چند سالي است گذراندن دوره پيش دبستاني براي كودكان ٦ سال اجباريست و در سطح كشور اجرا مي شود. براي فعال نگه داشتن كودك طي فرآيند يادگيري، مطلوب است كيفيت بازي انگيزي در قالب الگوهاي مناسب و كيفيت هاي فضايي مطلوب به معماري محيط يادگيري وارد شود. فضاهاي بازي انگيز برمبناي اصل تعلق كودك به فرهنگ بازي كودكانه شكل مي گيرند، در چنين محيطي معماري، فضايي ايمن فراهم مي كند كه در ان تداوم فضا، تداوم بازي را تضمين مي كند، تنوع محيط و عناصر محيطي ابزار بازي گوناگوني را در اختيار مخاطب قرار داده و فضايي خلق مي كند كه ضمن داشتن قابليت عرصه بندي براي گروه هاي سني كودك، مديريت كودك بر جنس بازي خود را مي پذيرد. با توجه به خلأ جدي طراحي آموزشي و محيط هاي يادگيري در نظام آموزش و پرورش ايران و اقدام سليقه اي و ضعف بسترها و شرايط لازم در اين زمينه، طراحي معماري براي فضاي آموزشي كودكان با استفاده از اصل درك روابط بين فرم هاي اصیل، می تواند منجر به تحول بنيادين در نظام آموزشي كشور در دوره تحصيلي پيش دبستاني شده و باعث ارتقاء يادگيري كودكان شود.