در دهه های اخیر، شاهد تحول رویکردهای جدید انتقال دانش با گذار از دیدگاه رفتارگرایی به دیدگاه سازنده گرایی بوده ایم. در سازنده گرایی تأکید متخصصان بر استفاده از روشهای نوین دانش آموزمحور است. منظور از آموزش دانش آموزمحور آموزشی است که در آن فراگیران به کمک معلم، خود مسئولیت درک و فهم مطالب را بر عهده می گیرند. با توجه به دیدگاه سازنده گرایی، یکی از مؤثرترین مدلهایی که اخیراً مورد توجه بسیار قرار گرفته و ارتباط بسیار نزدیکی با فلسفه سازنده گرایی دارد، مدل «کلاس معکوس» است که می توان به عنوان راه حلی برای معضلات مطرح شده، به آن پرداخت که تحقیقات متعددی نیز در این زمینه به انجام رسیده است. این واژه نخستین بار در سال ۲۰۰۰ توسط مائورین لیج و همکارانش وارد ادبیات علوم تربیتی شد. آنها معتقدند که با ظهور فناوریهای نوین و چندرسانه ای ها، فعالیتهای تدریس که قبلًا به طور سنتی در کلاس درس روی می داد، اکنون باید خارج از کلاس درس صورت پذیرد. در این مدل، محتوای درسی خارج از کلاس درس و به وسیله فناوریهای مختلف در اختیار دانش آموزان قرار داده می شود تا زمان درون کلاس صرف بحث و بررسی، انجام تکالیف، کاربست محتوا و ... شود. بر این اساس، سطوح پایینی حیطه شناختی یعنی «دانش» و «فهمیدن» در خارج از کلاس درس محقق می شود و سطوح بالاتر یعنی کاربست، تحلیل، ترکیب و ارزشیابی در درون کلاس درس و با راهنمایی معلم صورت می پذیرد با این روش، دانش آموز می تواند آنچه را که معلم قبلًا در کلاس به او منتقل می کرد پیش از کلاس ببینید و بشنود و هنگامیکه به کلاس می آید، با ذهنی پرسشگر وارد می شود. معلم در کلاس فعالیتهای یادگیری را بر عهده دارد؛ فعالیتهایی که به صورت بحث های گروهی، طرح سؤال، امتحانهای کوتاه مدت، ارائه فراگیران آزمایش و دیگر فعالیتها انجام می شوند. در این روش، معلم طراح و مدیر فعالیتهای کلاس است. به بیان ساده تر، در کلاس معکوس نقش اصلی معلم طراحی آموزشی است؛ یعنی طراحی سناریوهای یادگیری که پله پله دانش آموزان را به هدف های یادگیری مشخص نزدیک کنند و تمام تلاش خود را برای ایجاد فضاهای یادگیری منعطف و فارغ از زمان و مکان به کار بندند.