فراگيري تكنيك آواز وابسته به شناخت انسان از ذات و نيروهاي دروني خود به جهت تسلط كامل بر عملكرد صحيح بدن در تنفس و كنترل حنجره براي اداي واژه ها و نتها است. تنفس صحيح به صورت طبيعي، بدون زحمت و با كمترين تلاش ممكن صورت مي پذيرد. اين تنفس امكان تقسيم درست جريان هوا به دو بخش دهان و فضاي سر را فراهم مي كند و موجب مي شود كه صدا با توجه به ارتفاع و حرف صداداري كه همراه آن است، بتواند تشديد شود. همچنين با كنترل حنجره آوازخوان در مي يابد كه هر صدا در كدام منطقه از سيستم صدايي شكل مي گيرد و مي تواند با تركيب حالتهاي مختلف، به يك واژه رنگ و كيفيتي متفاوت بدهد. از طرف ديگر فراگيري سلفژ، آوازخوان را با الفباي موسيقي آشنا مي كند و دركي روشن از ارتفاع و كشش زماني اصوات مختلف به دست مي دهد. بنابراين مجموعه اي از مباحث شامل كاركرد بدن در توليد صدا تا مباني موسيقي جزو اصول تكنيك آواز هستند.
تكنيك مي تواند ارتباط آن با بيان موسيقي در آواز را روشن نمايد. فراگيري تكنيك آواز خود را به صورت شناخت يك فن نشان مي دهد، در حالي كه در حيطه موسيقي بيان احساس با صدا اهميت دارد و نياز به درك مباني موسيقي و اصول زيبايي شناسي در كنار فراگيري تكنيك، اين مهم را ميسر مي سازد؛ مثلا آوازخوان موسيقي ايراني بايد بداند كه مركب خواني در اين موسيقي به دو صورت انجام مي شود؛ يكي طولي و شامل تركيب دانگهاي مختلف در امتداد يكديگر به صورت متصل، منفصل، و متداخل است. در اين روش گوشه ها در ادامه هم قرار مي گيرند. و ديگري عرضي كه در آن نت آغاز ثابت مي ماند و الگوي فاصله اي دانگ عوض مي شود. در اين روش گوشه ها درون هم هستند. با شناخت اين مباني هنرجو بهتر مي تواند بين تكنيك آواز و بيان موسيقي ايراني رابطه ايجاد كند تا يكي در جهت ديگري حركت نمايد. بنابراين تكنيك هنري خوب تنها به كار بيان هنري خوب مي آيد و تكنيك آواز تنها در خدمت بيان بهتر موسيقي است.