در قرن بیستم، فیزیک متجدد با برافراشته شدن پرچم نظریه نسبیت البرت انیشتین ناقض جهان بینی فیزیک کلاسیک شد. نظریه نسبیت تصور نیوتنی از مکان، زمان، و تصور قرن هجدهمی از ماده را مردود دانست، اما به دیدگاه ریاضی وار به نظم طبیعت پایبند ماند. ضمن آنکه بار دیگر انیشتین نظم حاکم بر عالم را با خداوند مرتبط دانست. مکانیک کوانتوم با پرسش از ماهیت نور که آیا موج وار است یا ذره مانند، نبود قطعیتی را موجب شد که فاصله فهم نظم در طبیعت از فهم آن در فیزیک کلاسیک را بیشتر از پیش کرد. نتیجه کشفیات مکانیک کوانتوم مکتب کپنهاگ بود که عقیده داشت هیچ تصویری از واقعیت امکان پذیر نیست، بلکه ادراک ما یکی از بی نهایت امکان های تصور است و در نتیجه ارتباط میان فیزیک و هر گونه نگاه فلسفی و حکمی به طبیعت و نظم موجود در آن، بیش از پیش از میان رفت. اما یکی از بزرگترین چالش ها در مقابل فهم علمی متجدد از نظم ناشی از پیامدهای قضیه بل است که محصول فیزیک کوانتوم بود و منجر به شکل گیری مفهوم کلیت در علم معاصر گشت. جان استوارت بل در نظریه اش با فرض صحتِ مکانیک کوانتوم، اصل علل مکانی و مفهوم مکان را، آن گونه که پیش از این فهمیده می شد، کذب دانست. آنچه از خود این قضیه مهمتر است، تفاسیر آن است. از آن جمله، تفسیر دیوید بوهم که از کلیت یکپارچه واقعیت فیزیکی سخن می گوید و یکی از اصول بنیادی فیزیک کلاسیک را، که همان تقسیم پذیری و تحلیل پذیری عالم فیزیک است، انکار می کند. وی معتقد است عالم به جای آنکه در یک نظمِ صریح مرکب از موجودات جداگانه باشد، خود نوعی نظم مضمر یا یک کلیت تشریح نشده است که تنها می توانیم از بودن سخن بگوییم. او در خصوص سرشت ماده نیز معتقد است که خود ماده گونه ای نظم تشریح نشده است که قابل تحویل به ذرات تشکیل دهنده اش نیست. بنابر تفسیر او از نظم، نظم در سطوح مختلف انواع دارد و از سلسله مراتبی تصاعدی از انواع پیچیده ترِ نظم ساخته می شود.از همین تفسیر نوین بل بر مبنای فیزیک کوانتوم است که می توان شکل گیری مفهوم کلیت یکپارچه را در ادبیات علم مدرن ردیابی کرد. در این تفسیر نه فقط بر کلیت به مصابه امری مقدم بر اجزا تاکید می شود، بلکه فهم رفتار اجزا در قالب درک آن کل امکان پذیر است.