کودک فقط چیزهایی را خوب فرا می گیرد که از راه مشاهده، تعمق، تجربه و فعالیت های شخصی آموخته باشد. در این میان بازی های کودکان، بازی های سازمان یافته و هدایت شده و بازی های آزاد، نقشی بی بدیل در تسریع و تقویت توانایی هایشان ایفا می کند. بازی قدرت ابتکار، ابداع و تمرکز را در کودک می پروراند و او را در کشف رابطه میان اشیاء و آن چه پیرامون اوست، یاری می دهد؛ مثلا در بازی انفرادی، با اشیاء و رنگ ها و صداها آشنا می شود و در بازی های گروهی، مقررات، معیارهای اجتماعی مانند حس همکاری، رعایت نوبت و غیره را می آموزد. بازی کودکان فقط برای تفریح نیست، بلکه باید آن را جدی ترین کار کودکان قلمداد کرد، زیرا فعالیتی قابل ارزشیابی است که می تواند منجر به رشد توانایی های شناختی کودک از جمله هوش عملی شود. بازی می تواند وسیله ای برای تمرین شنوایی و پرورش حواس دیگر چون بینایی و لامسه و ذائقه و شنوایی باشد و همچنین می تواند از طریق آن زمینه های اجتماعی، حرکتی- هوش کودک را در اوج ترقی داد. وانمود سازی، عنصر تخیل را به بازی می افزاید، و کودکان در تخیل جنبه های واقعیت را به صورت شناختی برای تولید موقعیت های خیالی جدید و جالب دستکاری نموده و به آن ترتیب دوباره می دهند. وقتی کودک بزرگتر می شود، اکتساب هماهنگ سازی و نیرو را آغاز می کند، تخیل و هوش خود را گسترش می دهد، بر زبان و گفتار مسلط می شود و به طور فزاینده ای اجتماعی می شود. با مهارت هایی که مرتبا رو به افزایش است توانایی کودک در روبرو شدن، درک کردن و سازگاری با واقعیت افزایش می یابد. از طرفی در بین آنها بازی یکی از عناصر اصلی است که می تواند در آن تجربه کسب کند و آموخته های خود را به کار گیرد. هنگامی که آموزش به صورت بازی ارائه شود. دانش آموز دانش کسب شده را به صورت عملی به کار می برد. در این صورت این دانش، شاهد اثربخشی بازی بر رشد هوش عملی کودکان است.