با توجه به سرعت بالای شیوع و انتقال ویروس کرونا در جهان، می توان آن را ویروس عصر ارتباطات نامید. کرونا به نسبت ویروس هم خانواده اش، یعنی آنفلوانزا، میزان شیوع بسیار بیشتری دارد؛ طوری که در حدود دو ماه پس از شیوع آن در چین، به اکثر نقاط جهان سرایت کرد در همۀ کشورها سیاست قرنطینه به دو روش اجرا می شود: در روش نخست، قرنطینه اجباری است؛ یعنی دولت و سیاستگذاران با تعطیل کردن کسب وکارها و ادارات، مردم را ملزم به ماندن در خانه می کنند و مأموران دولتی نیز رفت وآمدهای بین شهری آنان را کنترل می کنند. در این روش، موفقیت این سیاست نشئت گرفته از شدت سخت گیری اعمال کنترلی مدیریت شهری است و همکاری مردم عامل اصلی نیست. با وجود این، اتخاذ چنین سیاستی معایب بسیاری دارد که مهمترین آن آسیب و صدمات مهمی است که بر اقتصاد ملی وارد می شود. در روش دوم، قرنطینه خودخواسته است؛ یعنی دولت و سیاستگذاران با اعمال محدودیتهایی در رفت وآمد، ازجمله کاهش ساعات اداری و کاهش زمان کار سامانۀ حمل و نقل عمومی، مردم را به ماندن در خانه تشویق میکنند. در این روش، قرنطینه اختیاری است و موفقیت یا شکست آن به همکاری مردم بسیار بستگی دارد. به عبارت دیگر در این روش، تأثیر شهروندان در همکاری کردن به منظور پیشگیری و کنترل بیماری کرونا و ماندن در خانه بسیار حائز اهمیت است. درحال حاضر، ایران سیاست قرنطینۀ خودخواسته را در پیش گرفته است و اجباری در قرنطینۀ کامل مردم در خانه ها وجود ندارد د و مجموعۀ دولت و مدیریت شهری فقط مردم را به ماندن در خانه تشویق می کنند. در چنین شرایطی، برای اینکه مردم این بیماری و بحران نشئت گرفته از آن را مهم و خطرناک بدانند، تأثیر راهبردهای داده محور در مدیریت بحران بسیار حائز اهمیت است  .