روش های ارزیابی ارگونومیکی اعم از روش های کیفی و کمی، در اصل ابزارهای تحلیلی هستند که اطلاعات سودمندی را در رابطه با قابلیت ها و واکنش کاربران به متغیرهای ویژه طراحی ارائه می دهند، ولی خود به طور مستقیم منجر به ارائه راه حل های طراحی نمی گردند. طراحی نیازمند ادغام توانایی های انسان و تکنولوژی به منظور دستیابی به ابزار کاربردی و یکپارچه می باشد. برای دستیابی به یک طراحی خوب، بایستی شکاف بین تجزیه و تحلیل ها و ادغام ها و ادغام تواناییها از بین برده شود تا از این طریق اطلاعات ارگونومیکی به ایده های طراحی کاربر محور تبدیل شوند. در انتخاب یک روش ارگونومیک توسط طراح بایستی چندین عامل در نظر گرفته شوند. از جمله این عوامل می توان به محدودیت زمانی، تخصص تحلیلگر، نوع داده های مورد نیاز (خطا، حرکات بدن کاربر و ...) و مراحل فرایند طراحی محصول اشاره کرد. علامت طراحی ارگونومیک بر روی محصولات اعم از محصولات سخت افزاری و نرم افزاری و از ساده ترین محصولات تا پیچیده ترین آنها بیانگر بهبود قابلیت استفاده آنها می باشد. طراحی ارگونومیک محصولت همچنین بیانگر عمق و کیفیت تفکر در طراحی دارد. محصولات با طراحی ارگونومیکی، مناسب ترین وسایل برای رسیدن به اهداف استفاده از آن محصول محسوب می شوند. از جمله تفاوت های عمده محصولات با طراحی ارگونومیک با سایر محصولات می توان به این نکته اشاره کرد که محصولات با طراحی ارگونومیک نتیجه عملکرد نظام مند اصول و دانش ارگونوم در فراین طراحی و تولید این محصولات می باشد. وجود خلاقیت در طراحی های ارگونومیک به عنوان یک نیاز اساسی طراحی در نظر گرفته می شود و بایستی حداقل چهار جنبه عملکردی، ایمنی، قابلیت استفاده و عاطفی را پوشش دهد.