انتظار می رود کودکان علاوه بر شیوة معمول سرخوردن سرسره( در حالت نشسته و از بالا به پایین) به شیوه ها و در موقعیت های بدنی مختلفی از شیب سرسره فرود بیایند. به منظو ر کاهش میزان صدمات، طراحی باید به گونه ای انجام شود که کودکان به شیوه های غیرمعمولِ استفاده از سرسره تشویق نشوند. سرسره ها می توانند مسیرهای مختلف راست، موج دار و منحنی را فراهم کنند. همچنین ممکن است به عنوان اجزای مستقل در پارک ها یا بخشی از بازی ها ی ترکیبی در نظر گرفته شوند و در برخی از موارد، روی شیب طبیعیِ قسمتی از زمین بازی قرار گیرند. فارغ از نوع سرسره ها، باید از به کارگیری فلزهای لخت در قسمت سکو، شیب و پله ها خودداری شود. زمانی که دمای این فلزات در اثر قرارگیری در برابر تابش مستقیم آفتاب ( خصوصاً در فصول گرم سال) افزایش می یابد ممکن است باعث بروز سوختگی و آسیب در کودکان شود. برای حل این مشکل می توان سایبان هایی روی نواحی فلزی ایجاد کرد یا متریال های جایگزین مانند انواع پلاستیک ها و فلزهای روکش شده را به کار برد. دسترسی به سرسره هایی که به صورت مستقل در زمین بازی قرار می گیرند غالباً از طریق نردبان با پله یا پلکان صورت می گیرد و درصورتی که سرسره به عنوان بخشی از بازی ترکیبی بزرگ تری باشد کودکان می توانند از طریق دسترسی های مختلف، خود را به بالای سرسره برسانند. هر سرسره از سه بخش اصلی سکوی سرسره، شیب سرسره و نقطة خروج از شیب تشکیل شده است که در طراحی و ساخت باید از نظر مطابقت با ایمنی و استانداردهای موجود مورد توجه قرار گیرند.
سکوی سرسره: تمامی سرسره ها باید دارای بخشی با طول کافی باشند که امکان تغییر حالت از ایستاده به نشسته در بالای سرسره را برای کودکان فراهم کند.
شیب سرسره: باید دارای تمامی استانداردهای تعریف شده در زمینة ارتفاع، شیب و نقطه خروج از شیب برای سرسره های مستقیم باشند. باید به مشکلات احتمالی که در اثر استفاده از این نوع سرسره پیش می آید، توجه ویژهای شود (مانند خارج شدن کودکان از لبه های کناری آن). برای کودکان زیر ۵ سال که توانایی حفظ تعادل و کنترل وضعیت بدنی برای آنها مشکل است توصیه می شود مارپیچها کوتاه طراحی شوند(یک دور ۳۶۰ درجه یا کمتر).
نقطۀ خروج از شیب سرسره: تمامی سرسره ها باید دارای بخش خروج از شیب باشند تا کودکان بتوانند تعادل خود را حفظ کنند و تغییر حالت از نشسته به ایستاده در هنگام خروج از شیب به راحتی و ملایمت انجام شود.