در طب سنتی ایران از تعداد بسیار زیادی از گیاهان و مواد معدنی در درمان دیابت استفاده می شد. گیاهانی نظیر گلنار، گل محمدی، اسفرزه، شیرین بیان، خرفه، گشنیز، کاهو، ترشک و موادی نظیر صمغ عربی و تباشیر در بین این گیاهان کاربرد بیشتری داشته اند. مطالعه انسانی بر تعدادی از این گیاهان انجام شده و اثرات کاهنده گلوکز خون را نشان داده اند. چنانچه اثربخشی این ترکیبات و ترکیبات مشابه با انجام مطالعات علمی دقیق به اثبات برسد، تهیه چنین داروهایی به علت در دسترس بودن مواد اولیه آن بسیار به صرفه تر و کم هزینه تر از خرید دارو از خارج می باشد. نکته دیگری که باید مورد توجه قرار گیرد موضوع ایمنی این داروهاست. گیاهان نیز می توانند سبب ایجاد عوارضی شوند. اگرچه ایمنی درمان های سنتی با مصرف چند صد ساله در نسل های پیاپی تا حدی مورد آزمون قرار گرفته است و مطالعات فراوانی نیز برای بررسی ایمنی گیاهان انجام شده و به چاپ رسیده است، اما برای اثبات دقیق ایمنی همه جانبه آنها خصوصا ترکیب گیاهان با یکدیگر، لازم است مطالعات وسیع تر با متدولوژی علمی انجام گیرد. همچنین شیوه جمع آوری، زمان برداشت و ذخیره سازی گیاه دارویی بسیار مهم است و عدم توجه به نکات فوق ممکن است موجب از بین رفتن خاصیت و عمل گیاه شده و حتی ممکن است گیاه حالت توکسیک و سمی پیدا کند که این مسئله باید مورد توجه مصرف کنندگان قرار گیرد و با آموزش های همگانی توسط رسانه های جمعی به اطلاع مردم رسانده شود.