حدیث کودکی و خود پرستی             
رها کن کان خماری بود و مستی 
چه عمر از سی گذشت و یا که از بیست 
نمی شاید دگر چون غافلان زیست 
نشاط عمر باشد تا چهل سال 
چهل رفته فرو ریزد پر و بال 
پس از پَنجَه نباشد تندرستی 
بَصَر کُندی پذیرد پای سستی 
چه شصت آمد نشست آمد پدیدار
چه هفتاد آمد افتاد آلت از کار
به هشتاد و نود چون در رسیدی 
بسا سختی که از گیتی کشیدی 
از آنجا گر به صد منزل رسانی 
بود مرگی به صورت زندگانی