واقعیت افزوده به مفهوم واقعیت مجازی مرتبط است. واقعیت مجازی به فرمی از فن آوری در رایانه اطلاق می شود که در آن، محیط براساس داده هایی واقعی یا از پیش طراحی شده به صورت مجازی در رایانه ساخته شده و کاربر می تواند به صورت زنده و همزمان با محیط در ارتباط باشد. در واقعیت مجازی، تلاش برای خلق یک دنیای مصنوعی است که کاربر می تواند به وسیله صدا، تصویر و دیگر اشکال با این سیستم ارتباط مستقیم داشته باشد. واقعیت افروده، امکانی را فراهم می آورد که به جای خلق کامل یک محیط مصنوع، یک مکمل در دنیای واقعی ارائه کند. به طور خلاصه می توان واقعیت افزوده را ترکیب اشیای مجازی در فضایی حقیقی دانست. شاخصه های واقعیت افزوده در سه مورد بیان شده است:

۱- تلفیق تصاویر مجازی در یک فضای حقیقی؛

۲- تعامل همزمان در فضای حقیقی؛

۳- ثبت سه بعدی داده های دیجیتال در فضای حقیقی. این تکنیک در علوم رایانه بسیار کاربرد دارد. برای نمونه، در بازی های فوتبال، نمایش خط آفساید یا دایره فاصله دیواره دفاعی روی تصویر زنده بازی، از کاربردهای این فناوری است. وسایلی که برای پدید آوردن فضای واقعیت افزوده نیاز است، عبارتند از: دوربین دیجیتال، نشانه، پردازشگر و نمایشگر. دوربین دیجیتال به وسیله کابل یا به صورت بی سیم به پردازشگر (رایانه) متصل شده و تصویر زنده ای از محل را که نشان در آن قرار دارد، به نمایشگر ارسال می کند. مقصود از نشانه، نقطه ای در فضای حقیقی است که به عنوان مرکز مختصات فضای مجازی عمل می کند. این نقطه، پیوند دهنده فضای مجازی و حقیقی است و معمولا به شکل مربعی سیاه رنگ که روی کاغذ چاپ می گردد، تعریف می شود. به عبارت دیگر، نقطه نشانه شامل تصویری دوبعدی است که ابعاد و جهت قرارگیری آن در رایانه، به کمک دوربین هر لحظه خوانده شده و پرسپکتیو و مقیاس رویت جسم مجازی براساس آن، تنظیم می گردد.