معنويت درماني مداخله اي است كه در آن فرد با پررنگ كردن اعتقاد به بعد فرامادي زندگي، به بيماري خود معنا داده، آن را تفسيرمي كند و از طريق آن معناي زندگي را درك كرده، مرگ را بخشي از زندگي دانسته، در قالب داشتن رسالت نسبت به زندگي احساس وظيفه و تعهد مي كند و با ارزشهاي معنوي و انساني نظير صبر، نوع دوستي، توكل و بخشش در زندگي خود معناي جديدي مي آفريند. هر يك از مولفه هاي معنوي به طريقي در كاهش ميزان اضطراب موثر است به طوري كه اين كاهش اضطراب مي تواند با تاثير بر سيستم ايمني و عوامل موثر در بیماری، تغييرات مهمي در اين سيستم و بهبود عملكرد آن ايجاد كند. اعتقاد به نيروي برتر، باعث كنار آمدن با مساله و ارزيابي مجدد مشكلات مي شود و اين اعتقاد را در فرد ايجاد مي كند كه خلقتي بيهوده نداشته و در زندگي او هدف و رسالتي نهفته است. اين امر شناخت و تعبير و تفسير فرد را از بيماري تحت تاثير قرار داده و موجب مي شود فرد به بيماري و ناملايمات معنا دهد و از طريق ارزيابي مجدد و تغيير انديشه فقدان از دست دادن را به صورت مثبت تلقي كرده و نسبت به بيماري احساس مثبت تري يابد. مراقبه، موجب ارتباط بسيار عميق فرد با حال حاضر مي شود و اين امر با متمركز كردن فرد حول عمود آگاهي، تاثير قابل ملاحظه اي بر كاهش اضطراب، افسردگي و پريشانی و ارزيابي مثبت پس از تروما مي شود. در معنويت درماني بخشش نيز موجب آرامش رواني، همدلي با ديگران، سازگاري بالاتر با بيماري و كاهش احساس خشم و ايجاد افكار مثبت و افزايش روابط عاطفي بهتر مي شود.