هادرون درماني، که گاهي ذره درماني، يون درماني و يا درمان با ذرات باردار سنگين ناميده مي شود، نوعي روش پرتودرماني از راه دور با به کارگيري از هادرون ها مي باشد. هادرون به ذراتي نظير نوترون، پروتون، کربن و يون هاي سنگين تر اطلاق مي شود که خود از ذرات بنيادي کوارک تشکيل يافته اند. امروزه استفاده از باريکه هاي پرتوني و يون هاي کربن بيشترين کاربردها را در هادرون درماني دارد. در پرتو درماني، هدف، رساندن هر چه بيشتر به بافت هاي سرطاني يا تومور است، به طوري که کمترين آسيب به بافت هاي سالم مجاور تومور وارد شود. استفاده از فوتون در پرتودرماني (فوتون درماني) تنها چند سال پس از کشف پرتوايکس توسط ويلهم رونتگن در پايان قرن نوزدهم آغاز گرديد. امروزه فوتون درماني با استفاده از پرتوهاي ايکس بسيار متداول است به گونه که نام پرتو درماني با فوتون درماني گره خورده است. تکنيک هاي فوتون درماني طي ساليان زيادي تکامل يافته اند و روش هاي جديدي ابداع شده اند که تمامي آنها در نهايت هدف مشترکي را دنبال مي کنند، که همان متمرکز کردن دُز جذبي روي بافت هدف ( هدف درمان ) و تا حد امکان،‌ خارج نگاه داشتن اندام هاي سالم و به خصوص حساس از حوزه تششع است. يکي از تکنيک هاي پيشرفته، اعمال چندين ميدان درماني مختلف با شدت هاي تعديل شده مي باشد. يکي از معايب فوتون درماني از نحوه توزيع دُز در بافت هاي سالم که قبل و بعد از تومور قرار گرفته اند ناشي مي شود. بدين صورت که بخش اعظم دُز به بافت هاي سالم به وي‍ژه قبل از تومور تحويل داده مي شود و به اصطلاح بافت هاي سالم در حمامي از تابش فوتون قرار مي گيرند. از اين رو، حتي با بهره گيري از تکنيک هاي پيشرفته فوتون درماني، تمرکز دز روي تومور به خوبي قابل انجام نيست و اتلاف انرژي در نواحي قبل و بعد از تومور وجود دز خروجي و در نتيجه آسيب به بافت هاي سالم نيز اجتناب ناپذير است. در عوض برخلاف ذراتي نظير فوتون و الکترون که دز زيادي را در لايه هاي سطحي ( نظير پوست ) و بافت زيرين و يا زبرين توزيع مي کنند، ذرات باردار سنگين مي توانند بسته به ميزان انرژيشان اعماق بيشتري در بافت را طي کنند و به يکباره بخش اعظمي از انرژي خو درا در پايان مسير به نقطه هدف تحوي و بلافاصله متوقف شوند.