پلاسما به عنوان یک مجموعه شامل تعداد زیاد ذرات باردار است که رفتار ذرات آن بوسیله اثرات جمعی نیروهای الکترومغناطیس مشخص می شود، واژه جمعی اشاره به مجموعه کل ذرات سیستم دارد. در دهه ۱۹۲۰ که بحث فیزیک پلاسما مطرح گردید، از اثرات کوانتومی آن صرفنظر شده و بصورت کلاسیکی به آن پرداختند، البته در موارد نادری در نظریه پلاسمای معمولی از قبیل محاسبه سطح مقطع گداخت هسته ای مکانیک کوانتومی مورد استفاده قرار گرفته است. دیدگاه کوانتومی پلاسما هنگامی که طبیعت کوانتومی ذرات پلاسما، به طرز چشمگیری روی خصوصیات ماکروسکوپی آن ذرات اثر بگذارد، مورد ملاحظه قرار می گیرد و در حالی که پلاسمای کلاسیکی بوسیله چگالی پایین و دمای بالا مشخص می شود، پلاسمای کوانتومی دارای چگالی بالا و دمای پایین است. پلاسمای کوانتومی به صورت نسبیتی و اسپینی بررسی شده است و سیستم ویگنر- پواسون مدل جنبشی طبیعی برای پلاسمای کوانتومی بدون برخورد است. پلاسمای کوانتومی غیرنسبیتی را با هر دو نمایش شرودینگری و نمایش هایزنبرگی می توانیم نشان دهیم، در نمایش شرودینگری، عملگرها مستقل از زمان هستند، در حالی که وابستگی زمان کمیت های سیستم بوسیله وابستگی زمانی متناظر با تابع موج سیستم یا ماتریس چگالی مشخص می شود، در حالی که در نمایش هایزنبرگی وابستگی زمانی از تابع موج، به عملگرها منتقل شده است. در بیشتر مدل هایی که پلاسمای کوانتومی را بررسی می کنند نمایش شرودینگری بر نمایش هایزنبرگی ترجیح داده شده است. در پلاسمای کوانتومی، سیستم ویگنر- پواسون همان نقشی را ایفا کرده که سیستم ولاسو- پواسون در پلاسمای کلاسیک ایفا می کند.