كاراته در لغت به معناي دست خالي است و در اصطلاح، مبارزه اي است كه بدون استفاده از تجهيزات رزمي در برابر حريف انجام مي شود. اين ورزش داراي سبك هاي مختلفي است كه به دو بخش سبك هاي كنترلي شامل شوتوكان، شيتوريو، واداريو و گوجوريو و سبک  نيمه كنترلي كيوكوشين تقسيم مي شود. در سبک هاي کنترلي، ضربات دست و پا بايد در فاصله مناسب اجرا شوند (بدون آسيب زدن به حريف) يا قبل از برخورد با بدن حريف متوقف شوند. تکنيک هايي که  به درستي روي سر و تنه اجرا شوند امتياز خواهند داشت، اما براي ضربات کنترل نشده جريمه در نظر گرفته خواهد شد. اين ورزش در ايران نيز طرفداران بسياري دارد و ايران در اين زمينه يكي از كشورهاي صاحب نام در جهان محسوب مي شود. با اين وجود، مطالعات اندكي پيرامون شيوع، نوع و مکانيزم آسيب هاي اين ورزش، در ايران صورت گرفته است. با وجود تمام فوايد فعاليت بدني منظم خطر آسيب ديدگي به ويژه در ورزشهاي رقابتي و قهرماني، واقعيتي انکارناپذير است. عوامل مختلفي همچون عدم آمادگي جسماني کافي در ورزشکاران، ناآگاهي برخي ورزشکاران و مربيان از نوع و علل آسيب، ضعف مهارتي و ساير عوامل موجب تشديد آسيب و بروز خسارات جبران ناپذير مي شود. از جمله راههاي پيشگيري از آسيب، شناخت آسيب هاي شايع در ورزش و نيز عوامل و ريسک عامل هاي ايجادکننده آسيب است. تحقیقات نشان داده است که بيشترين نوع آسيب، کوفتگي است و پس از آن خونريزي و هماتوم عضلاني شيوع بيشتري دارند. شکستگي و پيچ خوردگي نيز کمترين نوع آسيب هستند. بنابر این می توان گفت که ورزش کاراته، يک ورزش سخت و خشن نيست و هر چند که ميزان آسيب در آن نسبتاً بالا است، اما اکثر آنها را آسيب هاي خفيف و ملايم تشکيل مي دهد و درصد آسيب هاي شديد در آن کم است. بنابراين مي توان به اين نتيجه رسيد که اکثر آسيبها در کاراته از شدت خفيف و ملايمي برخوردار هستند و مي توان اين اطمينان را به ورزشکاران و والدين آنان داد که برخلاف تصور عمومي مبني بر خشن و پر برخورد بودن این ورزش؛ کاراته ورزشي با ايمني نسبتاً مناسب است.