عقربها از مهمترین جانوران سمی دنیا محسوب می شوند. این جانوران زهری، ساالانه ۲/۱ تا ۵/۱ میلیون نفر را نیش می زنند و موارد مرگ ناشی از عقرب زدگی حدود ۵-۳ هزار مورد در سال گزارش شده است. به روش هاي زیر می توان با عقربها مبارزه کرد:
- صید عقربها با استفاده از تله ها: با استفاده از تله ها می توان عقربها را به دام انداخت و به این ترتیب از میزان وفور آنها در منطقه کاست که این می تواند به کاهش گزش منجر شود. عقربهای صید شده را می توان در محل از بین برد وهمچنین می توان آنها را در ظروف مخصوص و یا در داخل الکل به مراکز تحقیقاتی و آزمایشگاهی منتقل نمود.
- صید با روش ایجاد پناهگاه های مصنوعي موقت: عقرب ها معمولا از خیس شدن گریزان هستند و در مناطق کژدم خیز، هنگام بارندگی به خاطر گریز از آب زیاد از نقاط پائین زیستگاه های خود به طرف باالا حرکت می کنند و به همین خاطر می توان پس از یک بارندگی در قسمت های سطحی تعداد زیادی از آنها را صید کرد.
- صید با روش تله های گودالي (پیت فال تراپ): در این روش، گودال هایی با فواصل مشخص با توجه به اهداف مطالعه و فراوانی جمعیت مورد نظر در زمین حفر می شود. سپس ظروف یا قوطی های پلاستیکی با سطح صاف و صیقلی در درون گودال نصب شده و اطراف آن، همسطح زمین با خاك گودال پر می شود. جانورانی که داخل ظروف به دام می افتند قادر به بالا رفتن از دیواره آن و فرار نخواهند بود.
- صید با روش حفر كانال آب: حفرکانال های با عمق ۲۰-۱۵ سانتی متر با دیواره های کاملا صاف و پر کردن این جوی ها با آب و نگهداری سطح آب در طول مدت شب می تواند مانع نفوذ کژدم ها به درون اردوگاه ها گردد. حفر کانال برای نیروهای نظامی و همچنین کسانی که برای مدتی در مناطق به اردوهای آموزشی و یا تفریحی می روند مناسب است. حفر کانال یک مانع فیزیکی است که عقربها به دلیل نیاز به آب و یا گردش شبانه در فصل فعالیت به لبه های خیس آن نزدیک می شوند و قادر به عبور از آن و ورود به محوطه اردوگاه نظامی نخواهند بود و در صورت تلاش نیز در آب داخل کانال غرق خواهند شد. خفه شدن عقرب ها در داخل آب به سرعت سایر موجودات اتفاق نمی افتد. لذا این جانوران با احتیاط و با استفاده از پنس دسته بلند از درون کانال جمع آوری گردیده و در داخل الکل به موسسات تحقیقاتی ارسال شود.
- روشهای شیمیایي كنترل و كاهش عقربها
- کنترل بيولو‍ژيک عقربها: ماکیان یکی از بهترین شکارچی های کژدم می باشند. این پرندگان پس از گرفتن کژدم ها به نوك خود با سرعت زیاد و تواتر باال نوك خود را تکان داده و یا به زمین میزنند و توان هر گونه واکنش را از کژدم می گیرند و سپس بعد از تکه تکه کردن بدن آن، بدون کم وکاست همه آن را می خورند.