در دهه های اخیر پشه بندهای آغشته به ترکیبات حشره کش به یک ابزار توانمند در کنترل و مدیریت بیماری ناقل زاد تبدیل شده اند. با این حال استفاده از پشه بندها علیه حشرات گزنده بخصوص پشه ها سابقه چندین هزار ساله دارد. آغشته سازی یونیفرم های نظامی، پشه بندها، چادر و به طور کلی البسه به ترکیبات حشره کش از زمان کشف حشره کش ارگانوکلره ددت در سال ۱۹۳۹ مورد توجه قرار گرفت. اگر چه در طول سال های ۱۹۵۰تا ۱۹۷۰ با مشخص شدن اثرات مخرب ددت روی سلامت انسان، موجودات ومحیط زیست؛ استفاده از آن به طور کلی منسوخ گردید. استفاده از پشه بندهای آغشته به حشره کش برای اولین بار در سال های میانی دهه ۷۰ میلادی در غرب آفریقا علیه ناقلین مالاریا تبدیل شد. چند سال بعد با معرفی حشره کش های پایروتیروئید به ویژه مترین در سال ۱۹۷۳ استفاده از پشه بندها در کنترل مالاریا به یک راهبرد در مدیریت ناقلین مالاریا تبدیل شد. در حال حاضر پشه بندهای نوین با اسامی تجاری مختلف و با فناوری پوشش پلمیری ساخته شده و قادر هستند به مدت طولانی اثرات سمی و دورکنندگی خود را بر روی پشه ها اعمال نمایند. به موازات کاربرد پشه بندهای آغشته به پرمترین، استفاده از لباس های آغشته به پرمترین نیز مورد توجه قرار گرفت. بعد از جنگ جهانی دوم تا سال ۱۹۸۰ به طور معمول از ترکیبات دورکننده برای آغشته سازی البسه نظامی استفاده می شد. اولین ترکیب پرمصرف در این مورد دی متیل فتالات بود که به دلیل اثرات کوتا مدت جای خود را به ترکیب ددت داد. در حال حاضر پرمترین مناسبترین ترکیب موجود برای آغشته سازی البسه است که اثرات هم زمان دورکنندگی و کشندگی همراه با دوام طولانی مدت را به ارمغان آورده است. استفاده از یونیفرم های نظامی آغشته به پرمترین برای اولین بار توسط سربازان آمریکایی که در پاکستان ماموریت داشتند صورت گرفت. در ادامه در سال ۱۹۸۷ سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا کاربرد پرمترین برای آغشته سازی یونیفرم های نظامی را مجاز اعلام نمود. پس از آن نیروهای دفاعی استرالیا از اوایل دهه ۹۰ میلادی یونیفرم های آغشته به پرمترین را استفاده نمودند.