باروری آزمایشگاهی فن آوری است که تخمک گرفته شده از جنس ماده را در خارج از بدن و در آزمایشگاه توسط اسپرماتوزویید گرفته شده از جنس نر تلقیح می نماید. بارور نمودن تخمک در آزمایشگاه اولین بار بر روی تخمک خرگوش در سال ۱۹۵۹ و در انسان توسط استپتو و ادواردز در سال ۱۹۷۸ صورت گرفته است. در حال حاضر باروری آزمایشگاهی بر روی تخمک کلیه دام ها امکان پذیر می باشد.
ایجاد جنین کامل در آزمایشگاه بر سه روند متمایز استوار است:
- روند بالغ شدن تخمک و ایجاد قدرت تلقیح در اسپرماتوزوییدها، بلوغ در آزمایشگاه (IVM)
- روند تلقیح تخمک توسط اسپرماتوزویید، باروری در آزمایشگاه (IVF)
- روند رشد تخمک تلقیح شده در آزمایشگاه، کشت در آزمایشگاه (IVC)
تخمک می تواند با کمک لاپاروسکپی از دام زنده و یا از تخمدان دام کشتار شده تهیه شود. این تخمک ها با روش های مختلف برای لقاح آماده می گردند. در این مرحله اسپرم را در محلول ها و حرارت مناسب قرار می دهند تا اسپرماتوزویید قدرت باروری بدست آورده و بتوانند تخمک را بارور نمایند، (مرحله IVM) بعد از اینکه تخمک قدرت بارور شدن و اسپرماتوزویید توان بارور نمودن را بدست آورد، آنها را کنار هم قرار می دهند تا عمل لقاح صورت گیرد، (مرحلهIVF) در این هنگام تخم تلقیح شده را در حرارت و محلول های مناسب کشت می دهند تا رویان به مرحله مورولا برسد و برای انتقال به دام گیرنده مناسب شود (مرحله IVC)
کاربرد IVF در دامپروی بیشتر در جهت اصلاح نژاد، پژوهش های بیولوژیک و همچنین در انتقال ژن دیده می شود.