هر گونه دخالت در روند طبيعي توليدمثل و هدايت آن به سوي اهداف مشخص را مي توان فن آوري زيستي در توليدمثل تعريف نمود از پیوند درختان که قدمتی بسیار طولانی دارد، تا جدیدترین روش های انتقال ژن را می توان یک نوع فن آوری زیستی دانست. شاید بتوان هر گونه دخالت در روند طبیعی تولید مثل و هدایت آن به سوی اهداف مشخص و از پیش تعیین شده در راستای اصلاح نژاد، تغذیه و بهداشت را فن آوری زیستی در دام تعریف نمود. فن آوری در تولید مثل با انتقال اسپرم به دام بدون دخالت دام نر که به تلقیح مصنوعی شهرت دارد، سال ها قبل از اختراع میکروسکوپ و شناخت اسپرماتوزویید انجام می گرفته است. اسپالانزانی دانشمند ایتالیایی در سال های دهه ۱۷۸۰ اولین بار بر روی سگ این فن آوری را انجام داد، در روسیه ایوانف ۱۹۰۰ و در ایران، حامدی ۱۳۱۴ پیش گامان در این فن آوری بوده اند و توانستند این فن آوری را از داخل آزمایشگاه ها به مزارع بکشانند. تلقیح مصنوعی در حال حاضر یکی از رایج ترین فنون بیوتکنولوژی و پایه اصلاح نژاد و هر گونه فن آوری زیستی در تولید مثل دام به حساب می آید. بعد از تلقیح مصنوعی، انتقال جنین مطرح است که توسط هیپ دانشمند انگلیسی در سال های دهه ۱۸۹۰ بر روی خرگوش انجام گرفت. فن آوری هایی همچون جداسازی اسپرم های X  و Y باروی آزمایشگاهی IVF ، انتقال ژن، کپی سازی Cloning ، اختلاط سلول های جنین دو یا چندگونه مختلف Chimera ، انجماد جنین، تقسیم جنین وتشخیص جنسیت رویان بر تلفیح مصنوعی و انتقال جنین استوار هستند.