در دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ ميلادی با انجام اولين پيوندهای کليه، اميدهای دانش پزشكي برای يافتن راهي مناسب جهت درمان بيماران مراحل انتهايي کليوی و دياليزی زنده شد. دکتر جوزف موراي، اولين پيوند کليه را در يک دوقلو، از يک برادر به برادر ديگر با موفقيت انجام داد. اما با توجه به اساس ايمونولوژی پيوند و استفاده از داروهای سرکوب کننده ايمني و عوارض جانبي آنها، بيماران با عوارض شديد و جبران ناپذيری که گاهي منجر به مرگ آنها مي شد مواجه مي شدند. به همين جهت، در سالهای اخير، دانش پزشكي در همگرايي با فناوری، رويكردی جديد بنام پزشكي بازآفرينشي يا بازساختي را در پيش گرفته است که البته اين روش نيز به نوبه خود دارای چالشها و پيچيدگي های خاص خود مي باشد. اما با توجه به توانايي های بالقوه ترميمي در موجودات دريايي نظير ستاره دريايي، ممكن است بتوان بر پاره ای از چالشهای موجود در اين روش چيرگي يافت. نتايج حاصل از مطالعات اخير بر روی فرآيندهای تكاملي کليه انسان و تكامل و ترميم در ستاره دريايي و وجود مسيرها و سايتوکينهای مشترک بين اين فرآيندها، خود گويای اين ادعا است.
در ستاره دريايي ژني به نام Sea star regeneration-associated protease )SRAP ) وجود دارد که توالي DNA آن شباهت بسيار زيادي با ژن مسئول توليد پروتئين پالسمين دارد. پالسمين در انسان و بسياري از جانوران مهره دار يافت مي شود و علاوه بر دخالت در ترميم زخم، در طراحي شكل کلي بافتها در دوران جنيني نقش دارد. محصول اين ژن نيز خود مي تواند نقش بالقوهاي در فرآيند ترميم و مهندسي بافت ايفا کند.
در يک فراگرد کلي، چنين برمي آيد که با توجه به توانايي منحصر به فرد ترميم در ستاره دريايي و وجود انواع مولكولها و واسطه هاي فعال که به صورت شگفت آور، نقاط مشترک بسياري با فرآيند تكامل کليه در انسان دارند و بررسي نگرش و انديشه ميان رشته اي، بتوان از اين موجود بي مهره به عنوان يک منبع عظيم مولكولي جهت پيشبرد اهداف مهندسي بافت در زمينه طراحي و تكامل کليه در انسان استفاده نمود.