در غواصي با هوا، به علت وجود فشار در زير آب که بيشتر از فشار اتمسفري در سطح است، مقدار جذب نيتروژن از طريق ريه ها در خون افزايش مي يابد. مقدار جذب نيتروژن در بدن به صورت محلول در خون به دو فاکتور مهم، يعني عمق و مدت زمان غواصي بستگي دارد. هر قدر مقدار عمق افزايش يابد، فشار حاصل از عمق بيشتر شده و مقدار جذب نيتروژن نيز افزايش خواهد يافت، از طرفي هر قدر مدت زمان غواصي افزايش يابد،‌ مقدار جذب نيتروژن نيز افزايش خواهد يافت. وقتي غواص هنگام بالا آمدن به سطح آب، عمق را کاهش مي دهد، با کاهش فشار، نيتروژن اضافي کم کم از بافت ها خارج شده و به وسيله جريان خون به ريه ها برگشت داده مي شود. اما تمامي نيتروژن اضافي از طريق ريه ها از بدن خارج نخواهد شد، لذا غواص براي خارج ساختن اين نيتروژن مازاد بايد طبق جدول برداشت فشار غواصي عمل کند، بدين صورت که در عمق هاي کمتر، قبل از رسيدن به سطح توقف نمايد تا اجازه دهد نيتروژن مازاد با فشار کمتر از عمق غواصي و بيشتر از فشار اتمسفري در سطح، به آرامي خارج شود، در غير اين صورت باعث تشکيل حباب هاي نيتروژن در بافت ها و در نتيجه بيماري برداشت فشار مي شود. اين حباب ها مي توانند عصب ها را تحت فشار قرار داده و همچنين باعث مسدود شدن رگ ها و مويرگ ها شوند. يکي ديگر از تاثيرات گار نيتروژن در غواصي، مستي نيتروژن و علت آن افزايش فشار نسبي گاز نيتروژن در بدن و تاثير آن بر سلسله اعصاب مرکزي است. مستي نيتروژن در غواصان از عمق ۳۰ متر شروع مي شود. (مستي نيتروژن هميشه در عمق ۳۰ متر رخ نخواهد داد و ممکن است در عمق هاي بيشتر بروز کند). در اين شرايط حالت ذهني غواص تغيير مي کند که شبيه به مستي الکل است، از اين رو  قانون مارتيني نيز ناميده مي شود و عواملي مانند وجود بهت زدگي،‌ سردرگمي، سرگيجه، کاهش هوشياري،‌ کندي عکس العمل، بيهوشي و حتي مرگ را در پي خواهد داشJ. اثرات مستي نيتروژن با کم شدن فشار (کاهش عمق) کاهش مي يابد، به طوري که در عمق ۱۸ متري مستي نيتروژن از بين مي رود.