در دهه ۵۰ میلادی که تنها تعداد کمی از واحدهای هیدروالکتریک در سراسر دنیا مورد استفاده قرار می گرفت تصور بر این بود که این منبع انرژی پاکترین نوع انرژی نسبت به سایر منابع انرژی است. آب یکی از منابع گرانبها و حتی گرانبهاترین منبع طبیعی است و سدها این آب را به مقدار فراوان و به شکلی تامین می کنند که چندن بار مورد استفاده قرار گیرند. سدها امکان استفاد از آب را طی کل سال فراهم می سازند. پس از آنکه الکتریسیته از آب بدست آمد این آب می تواند برای آبیاری زمین های زراعی پایین دست سد مورد استفاده قرار گیرد. طی این فرآیند ممکن است سد، منابع آبی زیرزمینی را نیز شارژ کند. این انرژی و این مزایا بدون ایجاد هر گونه دود از واحدهای گرمایی ایجاد می شود وهمچنین بدون هیچ گونه مضرات خطرناک که حاصل از واحدهای هسته ای است خواهد بود. اما اکنون پس از پنجاه سال این گونه واحدها به عنوان واحدهایی خطرناک محسوب می شوند. مهمترین اثرات زیست محیطی که توسط واحدهای بزرگ آبی ایجاد می شود ذخیره کردن بارش های حوزه، ایجاد دریاچه مصنوعی، نرسیدن آب به پایین دست رود و حرکت آب در مدخل رودخانه است. اثرات زیست محیطی که به علت تغییر در تنظیم وقت حرکت جریان آب ایجاد می شود موجب افزایش تبخیر آب و احیانا نشت آن در خاک، حرکت موجودات زنده کوچک آبی، ایجاد لایه های مختلف دمایی، تغییرات در ته نشینی و سطوح غذایی و کاهش زمین های قابل سکونت با ایجاد دریاچه مصنوعی می شود. همچنین امکان انباشتگی مواد عذایی در قسمت دریاچه و بخش های پایین دست رودخانه وجود دارد. افزایش توقف آب و فعالیت های انسانی در ناحیه دریاچه منجر به افزایش قطع درختان و کاهش زیستگاه حیوانات خواهد شد. آخرین تحقیقات حکایت از افزایش تولید گازهای گلخانه ای مانند متان است که از دریاچه های حاصل از ایجاد سدهای انسان ساخت است.