در گذشته معماري سنتي ما ويژگيهاي غيرفعال زيادي داشت، كه به خلق يك محيط مناسب دمايي در ساختمانها منجر مي شد و آسايش حرارتي ساكنين خود را بدون نياز به سيستمهاي گرمايشي و سرمايشي مكانيكي به بهترين نحو تأمين مي كرد. اما اغلب ساختمانهاي امروزي ما، فاقد اين ويژگيهاي منحصر به فرد اقليمي هستند كه تأمين شرايط آسايش آنها، مستلزم صرف انرژيهاي تجديدناپذير زياد و هزينه هاي گزاف خواهد بود. اكثر اين تكنيكهاي غيرفعال نه تنها نيازي به هزينه اضافي ندارند بلكه، باعث كاهش هزينه ساخت نيز مي شوند. به دنبال بحران نفت در سال ۱۹۷۰ ميلادي و افزايش قيمت سوختهاي فسيلي، استفاده از انرژيهاي تجديدپذير رونق گرفت. با توجه به پديده گرمايش جهاني و تغييرات آب و هوايي تأمين انرژي پايدار جوامع بسيار حائز اهميت مي باشد. بر اين اساس استفاده بهينه از انرژي هاي تجديدپـذير امـري ضروري شمرده مي شود، كه مهمترين آن، انرژي خورشيدي مي باشد، چرا كه دسترسي به آن آسان و مقدار آن نيز نامحدود است. ضمناً استفاده از انرژي خورشيد هيچگونه آلودگي براي محيط زيست ندارد و به همين منظور به نام انرژي سبز براي آيندگان نامگذاري شده است. در حال حاضر تكنولوژي سيستمهاي خورشيدي در جهان رو به پيشرفت مي باشد. اما آنچه مطرح است، تبديل اين انرژي به ساير انرژيهاي متداول و مورد نياز بشـر اسـت. يكي از الگوهاي پايداري در معماري استفاده از انرژيهاي طبيعي و مصرف حداقل انرژي فسيلي و همزيستي با شرايط طبيعي و اقليمي است، كه طراحي خورشيدي ساختمان گامي در جهت رسيدن به آن مي باشد.