سیستم های کنترل پرواز مرسوم را می توان به سه دسته سیستم کنترل مکانیکی، هیدرولیکی یا پرواز سیمی تقسیم نمود؛ در معماری مکانیک و هیدرولیکی سامانه پرواز هواپیماها، امکان هدایت و کنترل خودکار هواپیما وجود ندارد و خلبان به تنهایی نقش هدایت و کنترل هواپیما را به عهده دارد. اولین سیستم کنترل پرواز در معماری پرواز سیمی بر روی هواپیماهای تجاری و توسط کمپانی معروف ایرباس پیاده سازی و اجرا شد. بعدها این معماری بر روی هواپیماهای ایرباس ۳۳۰ و ۳۴۰ و هواپیماهای بویینگ ۷۷۷ پیاده سازی گردید. در معماری پرواز سیمی زمانی که خلبان به منظور کنترل هواپیما، سایداستیک ها را جابجا می کند، یک سیگنال الکتریکی تولید و به کامپیوترهای کنترل پرواز ارسال می نماید. بعد از انجام محاسبات مربوط به سامانه کنترل پرواز در کامپیوترها، سینگنال خروجی به محرک های سطوح کنترل اعمال می گردد.

مزایای این معماری عبارتند از:
- کاهش حجم کاری خلبان از طریق کنترل خودکار هواپیما
- افزایش امنیت با داشتن قابلیت های پوش پرواز
- کاهش وزن هواپیما
- به حداقل رساند بارهای ساختاری توسط طراحی قانون یا کنترل یا کنترل بار فعال
- امکان پیاده سازی قانون های جدید کنترل در این ساختار
در معماری پرواز سیمی علاوه بر پیچیدگی و پیشرفته بودن تجهیزات و وسایل، امکان کنترل اتوماتیک هواپیما وجود دارد. این قابلیت مهمترین قابلیت طراحی سامانه کنترل پرواز در معماری پرواز سیمی است. هواپیماهای با معماری پرواز سیمی FBW دارای سامانه کنترل پرواز خودکار یا اصطلاحا تکنولوژی کنترل فعال هستند. به کمک سامانه پرواز خودکار، می توان بسیاری از کارهایی که باید هنگام پرواز توسط خلبان و کمک خلبان و دیگر خدمه پروازی انجام شود را به صورت اتوماتیک انجام داده و در نتیجه از حجم با کاری خدمه پرواز کاست. این موضوع باعث افزایش کیفت پرواز، افزایش ضریب ایمنی، کاهش بار کاری خدمه و کاهش ضریب خطای انسانی می گردد. سامانه پرواز خودکار خوب قادر است به صورت خودکار هدایت و کنترل هواپیما را بر عهده بگیرد. حفظ هواپیما در یک ارتفاع مشخص، حفظ ارتفاع صعود یا فرود هواپیما، تنظیم و نگه داری جهت هواپیما در جهت مشخص، هدایت هواپیما در بین ایستگاه های بین راه و غیره از جمله وظایف اصلی سامانه پرواز خودکار در هواپیما است. با توجه به اهمیت این سامانه، نصب آن، با در نظر گرفتن نوع هواپیما صورت می گیرد.