امضای دیجیتال نوعی رمزنگاری نامتقارن است که خصوصیات امضای دستی را در فضای الکترونیکی فراهم می کند. هر موجودیت منحصر به فرد در فضای مجازی دارای امضای دیجیتالی خاص خود است و تنها این موجودیت یا فرد قادر به تولید این امضاست. در نتیجه می توان مستندات، پیغام ها و داده های الکترونیکی را توسط امضای دیجیتال تایید کرده و سندیت بخشید، به شکلی که مطمئن بود که تولید کننده امضاء چه کسی است متن پیغام امضا شده، پس از امضا تغییر نکرده است. بدین وسیله اسناد الکترونیکی قابل پیگیری بوده و با توجه به عدم امکان جعل امضای دیجیتال، اسناد یا پیام های امضاء شده غیرقابل انکار است و مراجع قضایی می توانند از این خصوصیت جهت استناد قانونی به سند الکترونیکی استفاده کنند و به کمک این خصیصه فعالیت افراد در فضای مجازی جنبه حقوقی پیدا می کند و قوانین حقوقی اسناد کاغذی در مورد اسناد الکترونیکی قابل اجرا می شود. اما امضای دیجیتال دارای خصوصیت دیگری نیز هست که امضای دستی فاقد آن است. به وسیله امضای دیجتیال می توان مطمئن بود که محتوای سند یا پیام بعد از امضا تغییر نکرده و افراد غیرمجاز سند الکترونیکی را مخدوش نکرده اند. این به دلیل نوع الگوریتمی است که در طراحی امضای دیجیتالی مورد استفاده قرار می گیرد که الگوریتم هش یا درهمساز نام دارد. این الگوریتم ها توابعی هستند که از نظر ریاضیاتی یک طرفه هستند. به این معنی که نمی توان از روی خروجی تابع مذکور مقدار ورودی را بدست آورد. از این توابع در رمزنگاری برای تولید نوعی اثر انگشت استفاده می شود. به عبارت دیگر هنگامی که داده ای به عنوان ورودی به این تابع داده می شود، چکیده ای از آن مجموعه داده تولید می شد که منحصر به فرد است و قابل بازگشت نیز است.
بدین ترتیب با در اختیار داشتن متن سند یا پیام در کنار امضای دیجیتالی آن، می توان با اعتبار سنجی امضای دیجیتال، در عین حال از عدم تغییر محتوای آن نیز مطمئن شد.