بیومتریک بر ویژگی های منحصر به فرد فیزیکی نظیر اثر انگشت، چهره یا عنبیه یا ویژگی های رفتاری نظیر نحوه راه رفتن یا تایپ کردن استوار است. این ویژگی ها به سادگی قابل جعل، سرقت یا اشتراک گذاری نمی باشند. تصدیق هویت مبتنی بر مشخصه های بیومتریک یا به طور خلاصه بیومتریک ها، بر این اصل استوار هستند که شخص مدعی چه کسی است؟ به جای این که چه چیز می داند؟ یا چه چییز حمل می کند؟ به این دلایل بیومتریک در بسیاری از کاربردها جایگزین روش های سنتی مبتنی بر کلمه عبور یا توکن گردیده است. بیومتریک نه تنها از دیرباز در کاربردهای حساس نظیر شناسایی مجرمان، کنترل تردد در پادگان های نظامی و سایت های هسته ای مورد بهره برداری قرار گرفته است، بلکه امروزه در بخش های دولتی و خصوی نظیر بانک ها، ورود به تلفن همراه، اینترنت اشیا و کاربردهای گوناگون دیگر نیز مورد استفاده قرار می گیرد.

بزرگترین پروژه بیومتریکی در دنیا در کشور هند با هدف پالایش نظام هویتی طراحی و اجرا شده است. در این پروژه طی هفت سال سال از جمعیتی در حدود ۱/۲ میلیارد نفر (به طور میانگین یک میلیون نفر در هر روز) مشخصه های بیومتریکی شامل ده اثر انگشت، تصویر چهره و عنبیه جمع آوری و شماره ملی واحد تحت عنوان Adhaar برای آنها صادر گردیده است.
با افزایش تهدیداتی نظیر تروریسم و جرایم سایبری، فرایند تصدیق هویت افراد اهمیت چشم گیری یافته و متضمن امنیت ملی یک کشور تلقی می گردد. در همین راستا در دهه اخیر، بهره برداری از بیومتریک در حوزه اسناد هویتی به سرعت در حال گسترش است. پیشرفت تکنولوژی چاپ و صدور اسناد هویتی و همچنین بهره گیری از کارت های هوشمند الکترونیکی، باعث شده تا خلق یک هویت جدید از طریق تولید یک سند هویتی جعلی عملا غیرممکن باشد. امروزه استفاده از مشخصه های بیومتریکی به منظور ایجاد ارتباط دایمی بین سند و صاحب سند مورد اقبال قرار گرفته است.