در سال ۱۹۶۰ نظریه ابرگراف ها به عنوان تعمیمی از گراف ها معرفی شد. در ریاضیات ابرگراف تعمیمی از گراف است که برخلاف گراف های عادی هر یال در آن، که به آن ابریال می گویند، می تواند شامل تعدادی دلخواهی از راس ها باشد و چندین راس را به هم وصل کند.  انگیزه معرفی ابرگراف ها را می توان برای حل مشکل گراف ها دانست بدین نحو که گراف توانایی ارتباط حداکثر دو گره را دارند و زمانی که بحث ارتباط یا بررسی چگونگی، تجزیه و تحلیل بیش از دو گره مطرح می شود عملاً نمی توان فقط از ابزار گراف ها استفاده نمود. اما ابرگراف ها می توانند ارتباط بین مجموعه متناهی و حتی نامتناهی از گره ها را مورد بررسی، تجزیه و تحلیل قرار دهند. از طرفی نظریه کدگذاری به بررسی مساله انتقال و دریافت سالم اطلاعات که مجموعه ای از گره ها می باشد از یک کانال یا مخزن میانی دریافت و به کانال یا مخزن دیگری انتقال می یابند، می پردازد. می توان به سیستم های مخابراتی مانند رادیو، تلوزیون، تلگراف، تلگراف تلفن و یا سیستم های ذخیره اطلاعات اشاره کرد. این نظریه نخستین با در سال ۱۹۴۸ مطرح و بعد از آن بر حسب اهمیت و ضرورت این مساله نظریه کدگذاری و کدگشائی ادامه پیدا کرد. نظریه کدگذاری کاربردهای زیادی در علوم مختلف به خصوص کدنگاری، ترکیب اطلاعات، شبکه های اطلاعاتی و ارتباطی، مهندسی مخابرات، الکترونیک، کامپیوتر و سایر علوم ارتباط دارد. در حال حاضر ترکیب نظریه ابرگراف ها و کدگذاری کاربردهای زیادی در مهندسی اطلاعات، نظریه زبان ماشین و نظریه اطلاعات و ارتباطات دارند و محققین زیادی در زمینه تلفیق گراف و کدنگاری و کدگذاری پژوهش می کنند.