
غبارهای هوشمند و نانوحسگرهای گاز دو نمونه از نانوحسگرهای ساخته شده با خواص جالب می باشند که در ادامه معرفی می شوند:
غبارهای هوشمند: غبار هوشمند در واقع سنسور بسیار پیشرفته ای است که در سال ۱۹۹۹ در آمریکا ساخته شده است. هدف اصلی از ساخت غبارهای هوشمند، تولید مجموعه ای از حسگرهای پیشرفته به صورت نانو رایانه های بسیار سبک است. این سنسورها را می توان نانوکامپیوترهای بسیار کوچک و سبک دانست که قادرند ساعت ها در هوا معلق مانده و داده های حاصل از پردازش خود روی دما، فشار، رطوبت، میزان مواد شیمیایی موجود، نور و صدای محیط اطراف خود را تا فاصله ۲۰ کیلومتری مخابره کنند و امکان پایش مستمر وضعیت آلودگی هوا را در یک منطقه خاص فراهم آورند. سرعت انتقال اطلاعات در نمونه های اولیه حدود یک کیلوبایت در ثانیه است این سنسورها در صورت نزدیک شدن به هم قادرند یک شبکه موقت محلی ایجاد کرده و با هم تبادل اطلاعات نمایند و امکان تحلیل دقیقتر وضعیت آلودگی هوا را فراهم کنند. اندازه این سنسورها در حد میلی متر مکعب است و در حجم زیاد با هزینه معقولی قابل ساخت می باشند. انرژی آنها از نور خورشید تامین می شود و لذا در روزهای آفتابی قابل استفاده هستند.
نانوحسگرهای گاز: در صنعت همیشه خطر نشت گازهای سمی وجود داشته است. متاسفانه حسگرهای گازی رایج بسیار دیر موفق به شناسایی این گازها با غلظت پایین می شوند و این خود لزوم استفاده از حسگرهای سریع تر و دقیق تر را ایجاب می نماید. در آمریکا یک نوع نانوحسگر گازی که در آن از نانوتیوب تک لایه استفاده می شود، ساخته شده است که قادر به تشخیص آنی آمونیاک و دی اکسید کربن در غلظت ۲۰ ppm می باشد.